Ivan Petrović je bio srpski Bred Pit, pre Breda Pita, uspešniji od svih glumaca današnjice, a za njega verovatno ne znate (FOTO) (VIDEO)
Svetislav Petrović bio je srpski Bred Pit između dva svetska rata! Plavokosi, visoki mladić nebesko plavih očiju osvajao je svakoga, a dame su bile lude da njim. Bio je evropski ekvivalent Rudolfu Valentinu, a zaljubljene nemačke vojvotkinje, pariske visoke dame i beogradske devojke bacale su mu se pod kola. Ko je bio taj čovek i kako smo dozvolili da zaboravimo njegovo ime?
NAJVEĆA TAJNA HOLIVUDA: Marlon Brando bio u brutalno sado-mazo vezi s Džejmson Dinom?
Svetislav, koji je kasnije uzeo umetničko ime Ivan, rodio se 1. januara 1894. godine u Novom Sadu, tada Austro-Ugarskoj. Posle završene škole u rodnom gradu, odlazi u Budimpeštu, gde je upisao politehničke studije, ali mu to nije dugo držalo pažnju. Brzo se okrenuo glumi i posvetio filmu, koji je u to vreme još uvek bio nem. Iako su mnoge pripadnice lepšeg pola ludele za njim, on je voleo samo jednu: Fridl Šuster, i bio je oženjen ovom lepom nemačkom glumicom.
Bio je prvi glumac jugoslovenskog porekla koji je imao uspešnu međunarodnu filmsku karijeru, koja prethodi Iti Rini i Zvonimiru Rogozu. Petrović je uglavnom zastupljen u nemačkoj kinematografiji, ali je takođe sarađivao sa uspostavljenim rediteljima u oko 100 mađarskih, francuskih, španskih, čehoslovačkih i holivudskih filmova.
Debi mu je bio u "Natčoveku" Mihalja Kertesa i ubrzo postaje zvezda, ali je tek sa dolaskom zvučnog filma mogao da ostvari sve svoje potencijale i da zablista punim sjajem. Kertes je mislio da je Petrovićevo ime Svetislav previše teško za pamćenje, pa je izabrao Ivana, kao umetničko ime za njega.
Napravio je oko 40 filmova u Nemačkoj pre izbijanja rata, pod rukovodstvom najboljih nemačkih reditelja i zajedno sa najpopularnijim glumcima tog perioda. Kao dobar pevač, često ga je bacao u snimljene operete.
Tokom plodne karijere snimio je blizu sto filmova različitih žanrova, prvo u prestonici Mađarske a potom u Beču, Berlinu i u Parizu. Pored njega na filmskom platnu mogle su se videti sve same dive poput Alise Teri, Lujze Lagranž, Nite Naldi, Arlete Maršal... Čak i nazivi ostvarenja u kojima je glumio govore mnogo toga: "Gola žena", "Tri strasti", "Sirena Morgana", "Kad bih bio bog", "Viktorija i njen husar", "Havajski cvet", "Lekar za ženske bolesti", "Šeherezada", "Libanska kastelanka", "Evropa ne odgovara", "Osuđen na život", "Oficir Njenog visočanstva"...
Uvek se potpisivao ćirilicom, pa je čak i autograme strancima davao na svom matičnom pismu.
Tokom Prvog svetskog rata bio je angažovan u austrougarskoj vojsci, a nakon završetka rata preselio se u Beč da bi nastavio filmsku karijeru. Tek 1928. godine ponovo je posetio svoju otadžbinu. Tako je tog avgusta krenuo svojim žutim "delažom" iz Nice i put od 2.400 kilometara preko Francuske, Švajcarske, Austrije i Mađarske savladao za samo pet dana, stigavši u rodni Novi Sad gde mu je i dalje živela porodica.
Pošto je kuća bila blokirana zbog obožavalaca, morao je da spava u hotelu "Kraljica Marija", ali je uskoro i hotel bio blokiran. Međutim, pošto je glavni događaj trebalo da bude njegovo prisustvo na premijeri "Alahovog vrta" u beogradskom bioskopu "Kasina", 7. septembra krenuo je put prestonice.
Na železničkoj stanici dočekalo ga je nekoliko hiljada ljudi, a ni kundaci žandarma nisu mogli da ih smire i dovedu u red kada je voz u kome se nalazio konačno stigao (sa 60 minuta kašnjenja; svaka sličnost sa sadašnjim stanjem naše železnice nije slučajna). Pravo je čudo kako je uspeo da prođe nepovređen kroz stampedo ljudi koji su ga dodirivali, vukli i čupali. Njegova sestra međutim nije bila te sreće: neko joj je u svoj toj gužvi ukrao paket sa novim skupocenim cipelama.
U Makedonskoj ulici čekaju ga neke druge hiljade ljudi, a dok se penje uz stepenice zgrade "Politike" jedna devojka, koja je krišom uspela da uđe, uspeva da mu ukrade mirišljavu svilenu maramicu iz džepa i da ispari pre nego što će drugi shvatiti šta se desilo.
Sa njim je stigao vozom i njegov automobil, pa je sutradan u Skopljanskoj ulici umalo došlo do tragedije: jedna devojka mu se bacila pod točkove.
- Htela sam samo da te vidim! Sad mogu da umrem! - uskliknula mu je u lice i otrčala niz ulicu.
Pretalentovan za glumu, imao je još mnogo talenata: bio je vrstan pevač i violinista i bio je uspešan i priznat sportista, koji je učestvovao kao plivač na Letnjoj Olimpijadi 1912. godine u Stokholmu.
Sredinom dvadesetih postao je međunarodna zvezda i snimio mnogo francuskih filmova. U njima je mahom bio obeležen kao latinski ljubavnik i zavodnik.
Zbog vrhunskog talenta i profesionalizma, Petrovića je primetio holivudski reditelj Rek Ingram koji je u to vreme živeo i radio u Južnoj Francuskoj, gde je osnovao studio u Nici. Ingram je režirao Petrovićeva tri filma. U jednom trenutku, Petrovića su smatrali jednim od potencijalnih naslednika Rudolfa Valentina, prerano preminule legende.
Sa pojavom zvuka, Ivanova karijera samo je doživela procvat: njemu nije bio problem da igra na stranim jezicima, jer je nekoliko njih perfektno govorio. Onako visok, zgodan i privlačnog zgleda, sa perfektnom dikcijom i pravim, prijatnim, muškim glasom, samo je napredovao, proširujući svoj glumački aspekt na više karakterne uloge, poput aristokrata, plemstva, oficira i sveštenika, na način "slavski šarm". Međutim, iako je znao i engleski odlično, njegov loš naglasak pokazao se kao nepremostiva prepreka, pa je morao da odbaci svoje holivudske planove.
Nakon Drugog svetskog rata, Petrović je nastavio da igra u uglavnom laganim, zabavnim filmovima.
Izložbom o Svetislavu Ivanu Petroviću, koja je otvorena 28. decembra u 19 sati u Jugoslovenskoj kinoteci zaokružena je godina posvećena jednoj od
najvećih evropskih glumačkih zvezda srpskog porekla - Svetislavu Ivanu Petroviću.
Ovu godinu Jugoslovenska kinoteka je započela projekcijama Petrovićevih filmova, a na kraju, posle otvaranja izložbe, prikazana je i “Princeza korala”, romantična drama snimljena pre tačno 80 godina na Jadranu. Petrović igra mladog avijatičara Marka Vukovića, a partnerke su mu još jedna ovdašnja zvezda Ita Rina i nemačka glumica Hilde Sesek.
Tu koprodukciju Nemačke i Kraljevine Jugoslavije režirao je Viktor Janson, a Jugoslovenska kinoteka je film specijalno za ovu priliku obezbedila iz Bundes Arhiva u Berlinu.
U posleratnoj Jugoslaviji Petrović je ostvario samo jednu ulogu - u filmu “Dalmatinska svadba” (1953), u režiji Geze fon Bolvarija. Ta koprodukcija sa Zapadnom Nemačkom bila je jedan od prvih kolor filmova snimljenih kod nas.
Snimio je čuveni "Lift za vešala" 1958. godine, a potom preminuo u Parizu od raka u stomaku 18. oktobra 1962. Sahranjen je u Minhenu. Njegov otac, majka i dve sestre leže na Uspenskom groblju u Novom Sadu.
(J.O.Džodan)
Video: Sneg, kiša i olujna bura otežali saobraćaj na putevima u zemljama regiona
Telegraf.rs zadržava sva prava nad sadržajem. Za preuzimanje sadržaja pogledajte uputstva na stranici Uslovi korišćenja.
Zoran
Pamwtni Srbi znaju od pametnih istoricara da je pola Evrope govorilo srpski pre nekoliko hiljada godina.
Podelite komentar
sonja
Raskosna lepota i talenat, a bez potomstva da to prenese. Imaju li sestre nekoga da nasledi sve to...
Podelite komentar
brana
Srpski a ne Jugoslovenski glumac.
Podelite komentar