Deo istorije jugoslovenskog i srpskog sporta na jednom mestu: Radnički ulazi u drugi vek postojanja

Te 1920. godine, kada je osnovan Beogradski radnički sport klub,  probudio se u Srbiji neki do tada neviđeni i neočekivani elan i entuzijazam.

Posle pobede komunista na lokalnim izborima u Beogradu i u još tridesetak gradova u zemlji koja se još uvek zvala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, nekako je bilo logično da se osnuje i prvi Beogradski radnički sport klub.

Osim želje za bavljenjem sportom, u ovom slučaju fudbalom, zajedno sa sebi sličnima, važan faktor, naravno, bio je i onaj socijalno-politički. A to što je radnička partija osvojila Beogradsku skupštinu, a potom i brojna mesta u Parlamentu Kraljevine, samo je bio razlog više vlastima da te radničke pobede ponište, a partiju zabrane i gurnu je u ilegalu.

Upravo tu, na svojim rukama građenom malom stadionu, u vreme kad su se i utakmice u svim ekipnim sportovima igrale napolju, na otvorenim terenima, niču i prve šampionske generacije košarkašica, boksera, rvača, rukometašica, košarkaša, čiji mečevi pune mali stadion, a da na njemu dobar deo publike čine svi sportisti Radničkog, kao i komšije "iz kraja".

Uz pojedinačne državne titule boksera, rvača i džudista, kao i medalje koje su kao reprezentitivci Jugoslavije osvajali fudbaleri, košarkaši, košarkašice i kuglaši, prvu ekipnu titulu na Crveni krst 1959. donose džudisti da bi 1961. godine Prvenstvo Jugoslavije osvojile i košarkašice, a sličan uspeh tih šezdesetih godina ponovile još pet puta.

Tih godina stižu i tri titule omladinskih prvaka Jugoslavije, izuzetne generacije košarkaša koja će svoju mitsku titulu državnog prvaka osvojiti 1973. godine, u vreme kad je košarka postala sport broj 1 u Jugoslaviji, u konkurenciji mnogo jačih i bogatijih klubova, zaradivši usput i onaj predivni nadimak "Romantičari sa "Crvenog krsta".

Tih šezdesetih godina, sa prvom titulom "zimskog prvaka Jugoslavije" svoju blistavu nisku uspeha najavljuju i rukometašice koje prvu titulu državnog prvaka osvajaju 1972. da bi, osvojivši ih ukupno 14, uz tri Kupa evropskih šampiona (i još tri finala) i tri titule Kupa pobednika kupova osvojile i desetine medalja kao reprezentativke Jugoslavije, na Olipijskim igrama, Svetskim i Evropskim prvenstvima.

Svoje prve ekipne titule sedamdesetih i osamdesetih godina osvajaju i rvači, odbojkašice, šahisti i bokseri, kojima će to uspeti četiri puta u SFRJ i još pet puta kasnije u onoj smanjenoj Jugoslaviji. U svim ovim sportovima osvojeno je još na desetine pojedinačnih državnih titula i medalja u dresu Reprezentacije Jugoslavije, a u tim pojedinačnim uspesima pridružiće im se i gimnastičarke, karatisti, strelci, atletičari, džudisti...

Svih tih godina svoj ponosni život, kao društvo intelektualaca, ljubitelja prirode i ideala koji se ne mogu meriti takmičarskim rezultatima živeli su planinari Radničkog ponoseći se kao najvećim trofejom - svojim planinarskim domom na Prokletijama koji su sami izgradili i gotovo pola veka ga održavaju, po čemu su jedinstveni. Po mnogo čemu mračne devedesete i godine koje su sledile, teške za sve, a posebno za Radnički, jer u društvu koje je promenilo politički sistem i ideologiju, na "Crveni Radnički" često se gleda kao na "relikt starih vremena", bez mnogo razumevanja za svetlu i revolucionarnu tradiciju, pa i sve ono što su njegovi sportisti dali državi u kojoj su postojali, ma kako se ona zvala.

Poslednjih decenija, pa i godina, iako je i u njima bilo pojedinačnih rezultata vrednih pažnje, o Radničkom se češće pričalo kao o društvu čiji slavni klubovi "zamrzavaju" svoj rad, takmiče se u ligama nedostojnim njihove tradicije ili o tome kako im "na Krstu" seku struju, kako im se gomilaju dugovi za komunalije, kako štrajkuju glađu i kako im preti gašenje.

LJudi na čelu društva, među kojima i neke od njegovih legendi, međutim, prihvatili su se nezahvalnog posla, da pokušaju da spasu što se spasti može i da dostojanstveno proslave vek postojanja kao najstarije sportsko društvo u Srbiji. Shvatajući o kakvoj se tradiciji i kakvom društvu radi u pomoć je priteklo i državno rukovodstvo i ... evo nas ovde s novim nadama i novim elanom da ponovo oživimo onaj Duh Radničkog po kojem je svih ovih decenija čuven.

(Telegraf.rs/Izvor: SD -radnicki-beograd)