Ostrvo Sveti Đorđe je ukras Boke Kotorske: Ovo mesto krije tužnu priču Romea i Julije iz Crne Gore

Boka Kotorska je najveći zaliv Jadranskog mora, smešten na samom severu primorskog dela Crne Gore. Uz samu obalu nanizani su jedan do drugog gradići u čijem se zaleđu izdižu visoke krševite planine, kao čuvari hiljadama godina duge istorije, u koju je utkan duh mnogih civilizacija koje su vladale ovim prostorima.

Ovaj živopisni fjord smatra se jednim od najlepših zaliva u celom svetu. I to sa razlogom - zahvaljujući svim svojim znamenitostima, prirodnim fenomenima i neprocenjivo lepim prizorima.

Boka Kotorska je duboko zašla pod litice Lovćena i Orjena kao da ih je razmakla snagom vode. Počinje Hercegnovskim zalivom, koji se sužava u Kumborski prolaz. Odatle prelazi u Tivatski zaliv i kroz Verige ulazi u Risanski i Kotorski zaliv.

U njenom sastavu nalazi se čak devet ostrva: Prevlaka, Mamula, Gospa od Milosti, Sveti Marko, Ostrvo Cvijeća, Zanovjetni Školjic, Gospa od Škrpjela i Sveti Đorđe.

I više od 20 mesta od kojih su najpoznatija: Tivat, Kotor, Perast, Igalo, Herceg Novi, Prčanj, Njivice, Meljine, Zelenika, Đenovići, Baošić, Bijela, Morinj, Risan, Krašići i Radovići.

 

 

 

View this post on Instagram

A post shared by balkansvida (@balkansvida)

Istorija Boke Kotorske

Prvi tragovi civilizacije u Boki datiraju iz 4. veka pre nove ere kada su vladali Iliri. Ilirsku državu 168. godine osvojili su Rimljani, a u 5. veku počinju migracije Slovena. Njihovim spajanjem sa starosedeocima nastali su Dukljanski Sloveni, preci današnjih Crnogoraca.

U srednjem veku Bokom su vladali Nemanjići, pa je tada stanovništo primilo pravoslavnu veru.

Posle vladavine Nemanjića, vlast je preuzela Mletačka Republika. Njen pad 1797. godine predstavljao je veoma značajnu prekretnicu u istoriji Boke Kotorske. Za kratko vreme ona je promenila 5 okupacionih političkih uprava. 1813. godine proglašeno je ujedinjenje Boke i Crne Gore i formirana je vlada na čijem čelu je bio Petar I Petrović Njegoš, a 1918. godine Boka je postala deo Jugoslavije, a od 1945. deo Republike Crne Gore.

Ostrvo Sveti Đorđe

Na ulasku u Bokotorski zaliv iz pravca Veriga izdiže se sena tamnnog i mračnog ostva, skrivenog među visokim čempresima. Ostrvo Sveti Đorđe, staro trinaest vekova, stoji kao čuvar grada Perasta, a i samog zaliva.

 

 

 

View this post on Instagram

A post shared by Dreamtravel_mne (@dreamtravel_mne)

Ime je dobilo po zaštitniku grada Kotora i kotorani su prvi koji su ga tako nazivali, a njegovo ime nije se nikako menjalo. Kao i njegov spoljašnji izgled tajnovit i siv, takva je i istorija prepuna nesretnih sudbina i željom za moći. Svi osvajači koji su dolazili u Boku, želeli su da poseduju ovo ostrvo, jer se verovalo da će njegovi vladari, vladati i čitavim zalivom.

Nekada, Sveti Đorđe nalazio se mnogo bliže Risnu nego Perastu, međutim u šestom veku desila se velika katastrofa. Neumoljivi zemljotres i Rizon, kako se deo sadašnjeg Risna tada nazivao, propao je u more i večnost.

Ostrvo je, kako meštani veruju, zbog zaštite sveca pošteđeno. Ovo ostrvo je poznato i pod nazivom "Ostrvo mrtvih" i to s punim pravom, jer na groblju počiva nekoliko stotina, ili čak hiljada ljudi - Peraštana, ali i drugih.

Nazivaju ga još i prokletim ostrvom, zbog prokletstva koje je tadašnji rimski papa na njega bacio zbog stravičnih zločina koji su se tamo odigrali. Neobičnim spletom sudbine na ostrvu se, od njegovog postanka, nije nikada priredilo veselje, niti je bilo ikakvog radovanja.

Međutim, jedna od najlepših i najtužnijih ljubavnih priča desila se u Perastu u Crnoj Gori. Njeni akteri bilu su Katica i Ante, a tajnu o njima danas čuva upravo ostrvo Sveti Đorđe.

 

 

 

View this post on Instagram

A post shared by Insta Montenegro (@insta_montenegro)

Priča o Romeu i Juliji iz Crne Gore

Bokom Kotorskom, pa tako i Perastom davne 1813. godine šetali su vojnici Napoleona Bonaparte, posle francuskog osvajanja ovog dela primorja. Među njima je bio i mladi oficir Ante Slović, Dalmatinac sa ostrva Cres, koji nije ni slutio da će mu dolazak u ove krajeve promeniti život iz korena, da će tu pronaći ljubav svog života, zatim je nesrećno izgubiti, a onda i vojničku uniformu zameniti odorom kaluđera.

Šetajući sa drugovima kroz Perast, mladi Ante je ugledao jednu od najlepših lokalnih devojaka tog vremena - Katicu Kalfić i odmah se zaljubio u nju.

Iako ne postoje precizna svedočenja o ovom njihovom susretu, sudeći po događajima koji su se ubrzo odigrali, bila je to ljubav na prvi pogled. Ni Katica nije ostala ravnodušna na viđenog Dalmatinca, tako da su počeli da maštaju o zajedničkom životu, ali kada se rat završi.

Naime, Peraštani su istakli okupatorsku zastavu na tvrđavi Sveti Križ. To je razbesnelo francuskog zapovednika. Njegova vojska, koja je bila stacionirana na ostrvu Sveti Đorđe, preko puta grada, dobila je naređenje da zapuca iz topova na Perast.

Prvo topovsko đule poletelo je upravo "iz ruke" oficira Slovića. Odmah posle njega Peraštani su digli belu zastavu i sve je okončano.

Srećan zbog brzog prekida vatre, Ante je požurio čamcem do obale kako bi video svoju voljenu Katicu, ali ga je tamo dočekala tišina. Saopšteno mu je da je stradala od jedinog plotuna koji je poleteo prema Perastu… baš onog koji je on ispalio.

Utučen i ogorčen na sebe, Ante se zamonašio i zakleo se da će se večno brinuti o Katičinom grobu, donosio je sveže cveće i svakodnevno palio sveću. Upravo njen plamen je decenijama Peraštanima bio signal da je jedini stanovnik ovog ostrva i dalje među živima.

Kada jedno veče nije zasijala sveća sa Katičinog groba, znali su da joj se pridružio u večnosti. Ujutru su odmah požurili ka ostrvu, a tamo su zatekli su Antea kako mrtav leži preko Katičinog groba, a u ruci drži papir na kom je pisalo: "Sahranite me pored nje, da bar budem mrtav s njom."

Peraštani su, iz poštovanja, ispunili njegovu poslednju želju, a od tada se na ostrvu Sveti Ðorde, uz zid crkve, nalazi grob na kome nema zapisa. Iznad njega se uzdižu dva čempresa, koji se u visini spajaju. Tu počivaju peraški Romeo i Julija.

 

(Telegraf.rs)