Turčin obnovio crkvu Svete Petke u Sečanici: Dete mu je progledalo na lekovitom izvoru

Fotografije iz knjige "Monografija: Radmila Todorović - Babić"/Produkcija "Legat"

U pitoresknom selu Sečanica pokraj Niša nalazi se jedna od mnogobrojnih bogomolji posvećenoj Svetoj Petki. Ova crkva ima izuzetno bogatu i zanimljivu istoriju koja seže još iz doba Nemanjića i jedna je od najstarijih u Srbiji.

Preporučujemo

Iako su Turci tokom svoje petovekovne vladavine nad Srbijom rušili sve što im se našlo na putu, a posebno sve što ima veze sa pravoslavljem, upravo je jedan Turčin zaslužan što je bogomolja u kojoj su se nedeljom i o velikim praznicima sakupljao verni narod prvi put obnovljena.

Po narodnom predanju, voda koja teče na izvoru pokraj crkve Svete Petke u Sečanici je lekovita. Izvor je, uostalom, kao i kod mnogih drugih pravoslavnih bogomolja u Srbiji, i zaslužan što je crkva posvećena zaštitnici srpskih žena podignuta baš na tom mestu.

Zavet zbog čuda

U slavu Boga koji im je darivao lekoviti izvor meštani Sečanice podigli su crkvu. Sabornost našeg naroda, utkana u našu DNK, ogledala se u doba Nemanjića u malom sečaničkom hramu koji su podigli i u koji su redovno dolazili, moleći se da budu spaseni od zlehude osvajačke ruke.

Turci se, naravno, nisu obazirali. Srušili su crkvu, ne želeći da na ovim prostorima ostane trag pravoslavlja.

Ali, sudbina je htela da upravo jedan Turčin iz pepela podigne ono što su njegovi sunarodnici nemilice sravnili sa zemljom. Opet po predanju, njegovo dete bilo je slepo. Čuvši da u Sečanici, pokraj porušene pravoslavne bogomolje postoji lekoviti izvor, Turčin je doveo svoje dete da se tu umiva.

Legenda dalje kaže da je slepo dete progledalo, a da se presrećni otac, opijen Božjim čudom, zavetovao da će u znak zahvalnosti obnoviti crkvu koju su njegovi sunarodnici srušili. Tako je u 15. veku pokraj lekovitog izvora u Sečanici ponovo nikla crkva posvećena Svetoj Petki.

Fotografije iz knjige "Monografija: Radmila Todorović - Babić"/Produkcija "Legat"

Vekovi koji su se potom nizali, kao i otuđenje naroda od crkve, pa onda decenije nemaštine i napuštanje srpskih sela, učinili su da crkva u Sečanici bude zapuštena. Dr Radmila Todorović – Babić (1949 – 2006), rodom iz Sečanice, autorka na desetine antologijskih pesama narodne muzike, supruga barda izvorne narodne muzike Milana Babića (1943 – 2009), odlučila je da obnovi bogomolju u rodnom selu. Iako je sa porodicom živela u Beogradu, kao istinski vernik svim srcem se trudila da selo iz kog je potekla opet ima crkvu kojom će se dičiti.

"Narod mora da ima crkvu i tačka!"

Punih 10 godina svu svoju energiju i vreme Radmila je uložila u obnavljanje crkve.

- Narod mora da ima crkvu, i tačka! - bila je kategorična Radmila Todorović - Babić.

- Daću sve, boriću se do zadnjeg atoma snage da obnovimo hram!

Drugog dana jula 1997. godine na Niškoj tvrđavi održan je veliki koncert čiji je Radmila bila idejni tvorac i organizator, a u čemu joj je nesebično pomogao njen veliki prijatelj, poznati estradni menadžer Velimir Nikšić-Nikša (1952 – 2011), direktor „Taš estrade“. Sav prihod od koncerta na kom su učestvovale muzičke zvezde kojima je Radmila svojim stihovima obeležila karijeru – od Miroslava Ilića i Snežane Đurišić, do Marinka Rokvića, Topalka, Lepe Lukić, Usnije Redžepove i mnogih drugih, uplaćen je za obnovu sečaničke bogomolje.

Nekoliko dana pred osvećenje crkve duhovna ktitorka je danonoćno bdila nad majstorima koji su zidali česmu, ne mareći za krvava stopala koja je „zaradila“ idući od firme do firme i animirajući ljude da pomognu obnovu. Njenu borbu podržao je i tadašnji gradonačelnik Niša Zoran Živković, kojeg je zbog tog gesta do kraja života smatrala svojim velikim prijateljem.

- Sve mora da bude gotovo kad narod i crkveni velikodostojnici dođu! Moramo to da završimo, uz Božju pomoć - bodrila je Radmila radnike.

Na dan osvećenja, sve je bilo gotovo.

- Vidiš da može! - nije krila sreću. – Ne gradimo mi hram, hram gradi nas...

Kada je crkva bila završena, 2002. godine, Radmila Todorović - Babić je za svoju ovozemaljsku versku misiju odlikovana Ordenom Svetog Romana II reda. Sahranjena je na groblju Orlovača, ali je Radmilino srce do poslednjeg trenutka kucalo za crkvu Svete Petke u Sečanici, za nju najlepše i najvrednije zdanje koje svedoči i podseća koliko svako od nas može da uradi - i u slavu predaka i u amanet potomcima.

(Telegraf.rs)