Kako je Moša Pijade sprečio „pravoslavnog Hrvata” da ubije kralja Aleksandra
Poznati jugoslovenski revolucionar Vladimir Ćopić, iz senjske porodice koju Svetozar Pribićević, ondašnji prvi Srbin Hrvatske, naziva „pravoslavnim Hrvatima”, imao je manje poznatog brata Milana. Krleža donosi jednu interesantnu priču o njemu i Moši, koja bi mogla biti istinita
4. decembra 1897. u Senju, u mnogočlanoj porodici, rodio se Milan Ćopić, kao jedno od navodno čak četrnaestoro dece, šest godina nakon svog starijeg brata Vladimira, poznatog jugoslovenskog revolucionara i jednog od osnivača KPJ.
Majka mu se zvala Amalija, rođen Lončarić; otac Jovo, rodom Ličanin, bio je finansijski stražar, krojač, crkvenjak. Prema policijskim dokumentima, Milan je krenuo očevim stopama u smislu skakanja s jednog zanimanja na drugo: bio je zemljoradnik, trgovački pomoćnik, zidarski radnik, metalac, rudar, vojnik, privatni činovnik.
Preporučujemo
Kažu da komunisti nisu imali uporište među Srbima, a na sahranu komuniste 1939. došlo 15.000 Čačana
Kako su hrvatski komunisti usred ustaškog Zagreba spalili stadion u Maksimiru
Konačno: „bilježnik kod raspisnog poverenstva III razreda kod kraljevskog financijskog ravnateljstva u Zagrebu”; u vreme kada je mobilizovan 1915, imao je 18 godina, pa nam nije u potpunosti jasno kada je stigao da prođe kroz sva ova zanimanja.
Služio je na italijanskom frontu, u sastavu 26. domobranske pukovnije, a iz rata izašao kao podnarednik i ostao u vojsci. Služio je u Zagrebu, živeo u Bolnici milosrdnih sestara, ali je već januara 1919. policija počela da ga prati, nesposobna da uhvati trag njegovog starijeg brata.
Vladimir se, naime, vratio iz Rusije „zaražen boljševizmom”, čiji je tribun već tamo bio tokom revolucije; Svetozar Pribićević, prvi Srbin Hrvatske, tada ministar unutrašnjih poslova Kraljevine SHS, poslao je telegram hrvatskom banu u Zagreb, u kojem govori o povratku boljševičkih agitatora iz Rusije.
U tom telegramu on navodi da je „najglavniji Milan Ćopić, pravoslavni Hrvat iz Senja, predsjednik Jugoslovenske sekcije”, što je pogrešno jer Milan tada još uvek nikada nije bio u Rusiji, Pribićević ga je zamenio s Vladimirom.
Milan je prvi put uhapšen tokom tzv. Afere Dijamantštajn jula 1919, koja međutim zahteva zaseban tekst; pod pritiskom javnosti, početkom 1920. uhapšeni su osuđeni samo na blage kazne, pa je Milan dobio pet meseci i odmah bio pušten na slobodu, jer je to vreme isteklo u pritvoru.
Odlazi u Beograd, pa u Rijeku; ne možemo se baviti celokupnim njegovim životnim putem, jer ovaj tekst je ograničene tematike; po nalogu sekretara SK KPJ Filipa Filipovića, negde oktobra 1920. emigrira u SSSR, i odlazi, prvo u Petrograd (još uvek ne Lenjingrad) a onda u Moskvu, kuda su svi politički emigranti išli.
Vraća se 1922, ali ne zna se tačno kada i pod kojim uslovima, niti zbog čega. Miroslav Krleža kaže da je te godine u septembru stigao u Beograd s namerom da ubije kralja Aleksandra, tokom venčanja s rumunskom princezom Marijom.
Ako je to tačno, Krleža greši oko meseca, jer se venčanje odigralo u junu; i mada je on jedini izvor ove priče, nema nekog naročitog razloga da mu se ne veruje, posebno što zvuči kao zapletena drama koju samo život zna da napiše.
Veli Krleža:
„Bilo je to u vrijeme žestokog terora policije poslije osude članova KPJ poslije atentata Spasoja Stejića (neuspeli na kralja Aleksandra 1921. godine; prim. nov.), poslije smaknuća Alije Alijagića i osude grupe Crvena pravda.
Milan Ćopić je odsjeo kod svog druga, nekog tipografa, koji je stanovao blizu Kalemegdana. Otkrio je drugu da ima namjeru da ubije kralja Aleksandra. Kad je čuo tipograf za namjere Milanove, otišao je u grad i potražio Mošu Pijadu, te mu o svemu ispričao.”
Moša se iste večeri pojavio u tom stanu da bi razgovarao sa Ćopićem, i da bi pokušao da ga odvrati od te namere, ubeđujući ga da je takav individualni teroristički čin samo štetan za dugoročne izglede Partije.
Međutim, nije uspeo, ovaj je bio čvrsto rešen, pa mu je Pijade sipao u piće neko uspavljujuće sredstvo, tako spasivši kraljev život, jer je Milan prespavao kraljevsko venčanje; štaviše, nisu mogli da ga probude, pa je poslepodne morao doći lekar da mu ispumpa želudac i dovede ga u normalno stanje.
Milan potom ponovo izlazi iz zemlje, vraća se u nju, izlazi, vraća se; luta Evropom, uglavnom pešice, poput likova Remarkova romana „Ljubi bližnjeg svog”, mada je teško pratiti ga na osnovu iskaza koje je davao u policiji, zato što izgleda kao da je želeo da zametne trag.
Sredinom tridesetih ponovo je u Jugoslaviji, ali krajem 1936. uspeva, posle dosta muka, da se izvuče iz zemlje i da preko Francuske stigne u Španiju. Tokom građanskog rata pripadnik je Internacionalnih brigada — tačnije, upravnik je disciplinskog zatvora IB, izuzetog iz pravnog sistema Španske Republike.
Ljudi sa neograničenom vlašću nad drugim ljudima vremenom gube vlast nad sobom i postaju ludi od moći; Milan je morao biti smenjen, a zbog surovog postupanja prema zatvorenicima, torture, nasumičnih, vansudskih pogubljenja, iste godine i uhapšen, optužen i osuđen na smrt.
Navodno je Vladimir intervenisao preko Kominterne, pa kazna nije izvršena; zato okolnosti njegove smrti ostaju nerazjašnjene: možda je uhapšen u Francuskoj tokom okupacije i ubijen u nemačkom konc-logoru 1941, ili možda je posle Španije otišao u Belgiju, i prema Nikoli Kovačeviću, učesniku Oktobarske revolucije, stradao 1940. u borbama protiv Nemaca.
(Telegraf.rs)