Zašto sve planete sem jedne nose imena rimskih bogova? Koje nazive koriste Grci, Indijci i Kinezi?

Reč „planeta” dolazi od starogrčke reči „planetes” što znači „lutalica”, ali nazivi velike većine nebeskih tela u Sunčevom sistemu su rimskog porekla, bez obzira što su Rimljani od Starih Grka preuzeli ne samo astronomiju, nego i bogat mitološki narativ koji su prilepili vlastitim božanstvima

Srbi se nalaze na međi rimokatoličkog i grčko-vizantijskog kulturnog kruga; i mada već hiljadu i po godina trpe uticaj obe strane, verski pripadaju samo jednoj od njih. Pošto je nauka dugo delovala pod religijskim okriljem, možda čudi to, što imena planeta u srpskom jeziku dolaze iz zapadne tradicije, koja je izašla iz šinjela latinskog jezika i Katoličke crkve.

No to važi samo za nas, važi i za Bugare, i za Ruse i za sve ostale pravoslavne narode, sem samih Grka koji koriste nazive koje su osmislili njihovi antički preci. Za to postoji mnogo razloga, a najočitiji je taj, što se savremena astronomija kao nauka razvila upravo na Zapadu.

Preporučujemo

No takođe to govori i o našem kasnom uključivanju u svetske naučne tokove; i ta stvar je očigledna, ali kako je u zadnjih 30 godina krenuo da luduje istorijski revizionizam, kao i sve ostale teorije zavere, i pošto će uskoro izgleda biti problem reći i da smo bili pod Turcima, možda nije zgoreg to naglasiti.

Elem, Sunce i Mesec su ranije smatrani planetama (sama reč „planeta” dolazi od grčke reči „planetes” što znači „lutalica”); Stari Grci su Sunce zvali „Helios” (tj. Helije u srpskoj transkripciji, bog Sunca, sin titana Hiperiona i titanke Teje, koja je bila kćer Urana i Geje, tj. Neba i Zemlje), a Mesec „Selene” (tj. Selena, i sama kći Hiperiona i Teje).

Saturn je bio „Phaenon” (Fenon; „Sjajan”), Jupiter pak „Phaethon” (Feton; „Svetao”), Mars su nazivali „Pyroeis” (Pirois; „Vatren”), Veneru „Phosphoros” (Fosfor; „Lučonoša”), a Merkur „Stilvon” („Sijajuć”). Da ponovimo ono iznad usput spomenuto: moderni Grci i dalje koriste ove nazive za ta nebeska tela.

Dalje, svaka planeta bila je uvezana s određenim bogom, pa je tako Fenon bio svet Hronu (titanu, ocu svih dvanaest Olimpljana), Feton munjobiji Zevsu (Hronovom sinu koji je postao kralj bogova zbacivši oca), Pirois bogu rata Aresu, Fosfor boginji ljubavi Afroditi, a Stilvon, zbog svoje brzine, Hermesu, božanskom pismonoši te bogu trgovine i proricanja.

Svakome ko je iole upoznat s rimskom mitologijom, jasno je da su Rimljani prosto preuzeli i prilagodili te nazive, u skladu s mitološkom vezom: Saturn je imao svoju izvesnu sličnost po smislu s Hronom, Jupiter je bio gromovnik poput Zevsa, Mars je bio bog rata poput Aresa, Venera boginja ljubavi poput Afrodite, dok je Merkur bio najpribližniji Hermesu. Naravno, Latini su Sunce nazivali „Sol” a Mesec „Luna”.

Ali pre nego što Rimljane optužite za pljačku grčkog nematerijalnog kulturnog nasleđa, uzmite u obzir da je takva razmena bila i ostala sasvim normalna stvar; Heleni su ponešto uzimali od Rimljana, a ovi od Helena, između ostalog i bogati mitološki narativ za manje-više sličan panteon (oba su se razvila iz indoevropskog).

Pritom, sve se to odigravalo u okviru jednog sveta koji je predstavljao sintezu grčke i rimske kulture i civilizacije, u svakom smislu (obično se kaže da je Rim politički pokorio Grčku, a Grčka kulturno pokorila Rim). Konačno, nisu ni sami Grci osmislili ovaj koncept, preuzeli su ga od Vavilonjana.

Značaj Vavilona za razvoj antičkog sveta ogroman je; moćni talasi kulture, koji su iz pravca Mesopotamije, Male Azije, Egipta, Levanta i Iranske visoravni, vek za vekom, neumorno zapljuskivali obale geografski bliske Helade, ostavljali su duboke tragove na socijalnom pejzažu Stare Grčke. Neki od tih tragova idu toliko duboko da ih mi danas i ne vidimo.

Imajući navedeno u vidu, previše je za koincidenciju to, što je za Vavilonjane planeta Venera/Fosfor bila „Ištar” (boginja ljubavi), Mars/Pirois — „Nergal” (bog rata, između ostalog), Saturn/Fenon — „Nabu” (bog mudrosti), a Jupiter/Feton — „Marduk” (vrhovni bog).

Planete otkrivene u novom veku nisu uvek dobijale nazive po rimskim božanstvima. Uran je primećivan i „otkrivan” puno puta u proteklih 2.000 godina, ali je tek u drugoj polovini 18. stoleća utvrđeno da se radi o planeti. Bilo je raznih predloga kako je nazvati; Johan Elert Bode je predložio grčkog boga neba (a ne rimskog Celusa), što je posle 70 godina odnelo prevagu.

Bliže unutrašnjosti Sunčevog sistema, u Asteroidnom pojasu se nalazi patuljasta planeta Cerera, koju je Đuzepe Pjaci otkrio 1801. i nazvao po rimskoj boginji zemljoradnje. 1846. otkrivena je još jedna planeta, i nazvana po rimskom bogu mora Neptunu, a ne grčkom Posejdonu; dok su dva najveća transneptunska tela patuljaste planete Pluton (rimski bog podzemlja) i Erida (grčka boginja razdora).

Transneptunska tela, koja se i dalje otkrivaju, danas dobijaju nazive u zavisnosti od prirode svoje orbite: ako je neki objekat tzv. plutino (tj. ako se nalazi u orbitalnoj rezonanci 2:3 s Neptunom, što će reći da za svake dve svoje orbite koje napravi, Neptun napravi tri) onda dobija naziv iz mitova o podzemnom svetu; u suprotnom, ime mu se izvodi iz mitova o stvaranju.

Jedno od tih tela, moguća patuljasta planeta, zove se „Quaoar”, po bogu indijanskog plemena Tongva iz Kalifornije. Patuljasta planeta Ork ime duguje etrurskom bogu podzemlja; Haumea je nazvana po havajskoj boginji plodnosti i rođenja, zaštitnici Havaja; Makemake po tvorcu čovečanstva i bogu plodnosti iz rapanujske mitologije (s Uskršnjeg ostrva)...

Nazivi mesecâ obično su izvedeni iz asocijacije s matičnom planetom. Merkur i Venera nemaju prirodne satelite; Mars ima dva, većeg Fobosa i manjeg Dejmosa, koji su nazvani po likovima iz grčke mitologije, blizancima, sinovima Aresa i Afrodite: Fob je bio bog straha i panike, a Dim ili Dejmos bog strave i užasa.

Jupiter ima 80 satelita; četiri najveća, koja je otkrio Galilej, nazvana su po Zevsovim ljubavnicama i po jednom ljubavniku: Io (kći Inaha, boga reka), Evropa (kći feničanskog kralja Agenora, koju je Zevs oteo prerušen u bika, i na svojim leđima preneo iz Fenikije na Krit), Ganimed (sin Trosa, osnivača Troje) i Kalisto (nimfa, pratilja boginje lova Artemide).

Od 83 Saturnova meseca, 53 imaju imena; budući da je ta planeta povezana s Hronom, nazvani su po titanima, titankama i divovima, počev od najvećeg Titana i drugog po veličini Reje, koji je nazvan po titanki, kćeri Urana i Geje. Uran ima 27 satelita, i svi nose imena po likovima iz Šekspirovih i dela Aleksandra Poupa; pet najvećih su Miranda, Arijel, Umbrijel, Titanija i Oberon.

Neptun ima 14 poznatih satelita; Triton je među njima najveći, a ime duguje Posejdonovom sinu. Drugi otkriveni je nazvan Nereida, po kćeri (još jednog) morskog boga Nereja i morske nimfe Doride; a i svi ostali imenovani su po mitološkim likovima koji stoje u vezi s Neptunom/Posejdonom, bilo da se radi o deci, ljubavnicama, ili vodenim božanstvima nižeg reda.

Plutonovi meseci nose imena isključivo po likovima iz grčke mitologije: najveći, Haron, po lađaru koji je duše umrlih prevozio na drugu stranu; Hidra po podzemnoj zmiji; Nikta po primordijalnoj boginji noći; Kerber po troglavom psu sa zmijom umesto repa, koji je čuvao Hadovo podzemno carstvo; Stiks po reci koja je bila granica između java i nava, tj. zemlje i podzemlja.

Van zapadnog sveta, koriste se drugačiji nazivi. Indijci sedam tradicionalnih „planeta” smeštaju u sistem „Navagraha”, koji je integralni deo hinduizma i njihove astrologije; pored Sunca („Surja”) i Meseca („Čandra”), koji i u ostalim jezicima imaju lokalne nazive, Merkur zovu „Buda”, Veneru „Šukra”, Mars „Mangala”, Jupiter „Brihaspati” a Saturn „Šani”.

Svi ovi nazivi su imena bogova (Buda nije Gautama Buda, utemeljitelj budizma, već hinduističko božanstvo istog naziva); Uran i Neptun nisu u ovom sistemu i stoga nemaju tradicionalna indijska imena, zato što ranije nisu bili poznati Hindusima.

Zanimljivo, Hindusima je svaka planeta vezana za jedan dan u nedelji (redosledom koji smo naveli), baš kao kod Starih Rimljana (subota/Saturn, nedelja/Sunce, ponedeljak/Mesec, utorak/Mars, sreda/Merkur, četvrtak/Jupiter i petak/Venera). Ovo je u izvesnoj meri zadržano u romanskim i germanskim jezicima, mada prilagođeno lokalnim tradicijama i paganskim religijama.

Recimo, u engleskom su „Saturday”, „Sunday” i „Monday” preuzeti od Rimljana, ali su Anglosaksonci ostalim danima dali nazive po svojim bogovima koje su doživljavali kao pandame rimskih. No, nisu Rimljani ni to izmislili, praksa je verovatno rođena u Mesopotamiji, a razvijena u Ptolemejskom kraljevstvu, tj. helenističkom Egiptu.

U Kini i ostalim zemljama Istočne Azije, koje su milenijumima bile pod snažnim kineskim uticajem, i u njenoj kulturnoj sferi (Japan, Koreja, Indokina, posebno Vijetnam), planete nose nazive po pet kineskih elemenata: Merkur je „Voda”, Venera je „Metal”, Mars je „Vatra”, Jupiter je „Drvo”, a Saturn je — „Zemlja”.

Hebrejska astronomija ima opisne nazive za sedam tradicionalnih planeta: Sunce je „Hamah” (Vreli), Mesec je „Levanah” (Beli), Venera je „Kohav Nogah” (Svetla zvezda/planeta), Merkur je „Kohav” (Zvezda/Planeta, jer nema posebnih odlika), Mars je „Ma’adim” (Crveni) a Saturn je „Šabataj” (Odmarajući, jer se kreće sporije od ostalih). Odstupa Jupiter kojeg nazivaju „Cedek” (Pravda).

Konačno, za Arape je Merkur „Utarid” (kognat sa „Inana/Ištar”; ona je bila mesopotamska boginja ljubavi, lepote, rata i pravde), Venera „az-Zuhara” (Svetla, epitet predislamske arapske boginje El Uze), Zemlja „al-Ard” (zemlja), Mars „al-Mirih” (Besperna Strela, Strela bez perja, zbog retrogradne kretnje), Jupiter „al-Muštari” (Pouzdani; iz akadskog jezika) a Saturn „Zuhal” („Povlačeći” „onaj koji se povlači”).

(P. L.)