GRAD ŽRNOV POVRH AVALE: Sve o tvrđavi iz srednjeg veka koja je srušena zbog Spomenika neznanom junaku (FOTO)
Na temelju stare rimske stražarnice, despot Stefan Lazarević podigao je solidnu tvrđavu da štiti put ka prestonom Beogradu. Turci su je zauzeli sredinom XV stoleća i znatno proširili. Po nalogu kralja Aleksandra, uz veliku kontroverzu, srušena je da bi se podigao Spomenik neznanom junaku kojeg su na tom mestu sahranili Nemci i na drvenom krstu napisali: "Ein unbekannter serbischer soldat"
Iskopavanje ruda na Avali počelo je još u praistoriji, pa postoji naučna hipoteza po kojoj je upravo ovaj lokalitet odigrao ključnu ulogu u razvoju ondašnje Vinče (ne čitave kulture, već samo Vinče kao mesta po kojoj je kultura, inače rasprostrta na čitavom ovom podneblju, dobila ime).
Da li je postojao kontinuitet tokom narednih milenijuma ili nije, teško je reći, ali je gotovo izvesno da su Kelti znali za nalazišta na Avali, i da su i sami tu vršili eksploataciju. Onda su došli Rimljani, kojima je srednje ime bilo eksploatacija, pa se tako s iskopavanjima na Avali nastavilo i za njihove vlade.
Zbog toga ne čudi što prvo utvrđenje na ovoj planini datira upravo iz druge polovine prvog milenijuma pre nove ere: Rimljani su verovatno na temelju prethodne keltske stražarnice sagradili vlastitu, sa sve cisternom za vodu i pećnicom za hleb, čuvajući njome rudnike i kontrolišući put ka Singidunumu.
Međutim, u nekom trenutku dolazi do diskontinuiteta što se vojnog prisustva na Avali tiče. U kom je tačno trenutku vojska Rimske imperije napustila ovu ispostavu nije poznato, ali verovatno se radilo o III-IV veku, budući da nema ni fizičkih dokaza niti dokumenata koji bi ukazali na to da je Vizantija (Istočno rimsko carstvo), na ovom mestu imalo bilo kakvu funkcionalnu stražarnicu.
Jednako tome, Avala tokom većeg dela srednjeg veka nije igrala važniju vojnu ulogu i nije poznato da je na tom mestu postojala bilo kakva veća utvrda, čak ni da je postojala ikakva funkcionalna tvrđava sa stalnom posadom, pa makar bila i mala.
Sve se, međutim, promenilo ustoličenjem Stefana Lazarevića, sina kneza Lazara Hrebeljanovića. Ovaj renesansni čovek, vitez evropskog kalibra, jedan od najobrazovanijih vladara svog doba, jedan od najvećih ratnika svog vremena, pesnik, tvorac najveće ondašnje biblioteke na našem poluostrvu, po prirodi je svojoj razmišljao daleko unapred.
Nakon što je od Ugara dobio Beograd i u njega preselio svoju prestonicu, nakon što ga je utvrdio i proširio i od njega napravio u svakom smislu središte svoje despotovine te jedan od najvećih evropskih gradova (Srbija je imala još jedan golemi grad u kontinentalnim okvirima, o kojem smo već ranije pisali: Novo Brdo), Stefan je odlučio da podigne potpuno novu utvrdu čija bi uloga bila da štiti put ka Beogradu, da štiti oblast oko Beograda, da mu služi kao rezervna ispostava "za ne daj Bože".
MAJKA SRPSKIH GRADOVA: Kad je naše Novo Brdo bilo veće od Londona (FOTO)
Zbog toga je sagradio "Žrnov Grad" na Avali koja se u ono doba nazivala Žrnovica, verovatno po žrvnju, odnosno cilindričnim kamenovima kojima se inače mlelo žito i pravilo brašno, ali takođe i sitnila ruda.
Žrnov je tako postao solidno utvrđeni gradić sa osnovom izduženog pravilnog petougla, i sa dve kule na jugoistočnom bedemu. Ovo jezgro prvobitne tvrđave kasnije će postati poznato kao Mali grad (negde kao Gornji grad), a na značaju će posebno dobiti nakon smrti Stefanove i početka despotovanja Đurađa Brankovića, kojeg je pokojnik odredio za naslednika. Naime, po prethodnog dogovoru, Srbi su nakon Stefanove smrti morali Ugrima da vrate Beograd, što se i desilo, ali je Žrnov ostao u srpskim rukama.
Osmanlije su 1439. godine zaposele Srpsku despotovinu po prvi put, ali se nekoliko utvrđenih gradova opiralo dosta dugo, pa je tako Novo Brdo palo tek 1441. godine, a Žrnov naredne.
Međutim, Đurađ Branković je u ugarskom izbeglištvu uspeo da ubedi kralja Vladislava III Jagelonca (koji je takođe bio i poljski kralj te litvanski veliki knez) i Janoša Hunjadija da okupe široku hrišćansku koaliciju protiv Turaka i da oslobode Srbiju. To se desilo 1443. godine, pa je nakon nekoliko neodlučnih bitaka potpisan Segedinski mir kojim je Srpska despotovina obnovljena a svi njeni gradovi joj vraćeni, uključujući naravno i Žrnov.
Međutim, Osmanlije ponovo udaraju na Srbiju nakon smrti despota Đurđa 1456. i dve godine docnije osvajaju Žrnov, namereni da ovladaju i mađarskim Beogradom. Smederevo pada 1459. a sa njim i Srpska despotovina, ovog puta za stalno (iako su ugarski kraljevi narednih osamdesetak godina istaknutim srpskim vlastelinima, mahom izbeglim iz Srbije, davali zvanja titularnih despota; poslednji je bio Pavle Bakić koji je umro 1537. godine, a kojeg je despotom proglasio Ferdinand I Habzburški).
Beograd, međutim, nakon neuspele opsade 1456, ostaje u ugarskim rukama, zbog čega Turci na čelu sa Hodi-pašom odlučuju da prošire Žrnov dodatnim bedemom i suvim šancem, ojačavanjem istočnog bedema te gradnjom kule-kapije na južnom kraju i maroderske kule sa olovnim krovom. Na taj način je formiran Donji grad, a onaj gorepomenuti Mali ostaje u njegovom središtu, spojen sa severozapadnom stranom.
Tako osiguranu utvrdu Turci Osmanlije potom počinju da koriste za uznemiravanje Beograda čija je okolina opustela zbog dominantnog položaja Žrnova i pljačkaške, ubilačke politike njegove posade. Etimolozi iz ondašnje funkcije ove fortifikacije izvode čitavo ime Avale, te kažu da ono dolazi od turske reči "havala" što znači "smetnja, prepreka". Uostalom, Otomani su ovu tvrđavu i zvali Havala, pre njih nema pomena tog naziva.
Ugari su pokušavali da razbiju ovaj stisak oko Beograda (mađ. Nándorfehérvár) pa su tako 1515. pokrenuli napad na Žrnov uz pomoć artiljerije, ali su razbijeni i sve su topove bili tom prilikom izgubili. Jedan srpski zapis od 6. maja te godine kaže ovako: "Razbi Balil beg Janoša herdeljskoga vojevodu pod Havalom".
Prevod je nepotreban, osim što možda valja napomenuti da je "Herdelj" zapravo Erdelj, odnosno Transilvanija, a da je pomenuti Janoš u stvari Jovan Zapolja koji će nakon Mohačke bitke 1527. godine biti od strane jednog dela ugarskog plemstva izvikan za kralja (drugi deo će za kralja izvikati Ferdinanda Habzburškog, koji će uostalom i pobediti u borbi za Krunu Svetog Stefana).
AUSTRIJSKI CAR BIO SRPSKI KRALJ: Da li znate da smo bili kraljevina i u 18. veku? (FOTO) (VIDEO)
Žrnov — odnosno Avala kako je već tokom prve polovine XVI stoleća počeo da se naziva, što takođe možemo videti iz ovog starog zapisa — izgubio je svoj strateški značaj 1521. godine kada je Beograd pao u šake Osmanlijama, ali se čini da je posada u njemu ostala dugo nakon toga, čak do početka XVIII veka, kada se prestalo i sa održavanjem ovog zdanja; verovatno je to u vezi sa austrijskim oslobađanjem naših krajeva i stvaranjem Kraljevine Srbije (1717-1739), o čemu smo već pisali.
Evlija Čelebija, najslavniji od svih osmanskih putopisaca, zapisao je tokom 1660-ih godina da je Žrnov jedna od šest najbitnijih utvrda na tlu naše bivše despotovine, što je dosta neobično budući da se nalazila nadomak daleko većeg i važnijeg Beograda, i budući da je granica Otomanske imperije u tom trenutku bila daleko na severozapadu (tek će se nakon razbijanja Opsade Beča 1683. i velike hrišćanske kontraofanzive narednih petnaestak godina ona vratiti na Savu i Dunav).
A značaj Žrnova očituje se i po njegovom prisustvu u srpskoj epskoj poeziji: naime, u njemu je po našem predanju stolovao Porča od Avale ("Vino piju do dva pobratima / U Avali više Bijograda: / Jedno bješe Porča od Avale / A drugo je Đerzelez Alija").
Elem, ruševine Žrnova dugo su mirovale, sve dok se oktobra 1915. godine na Avali nisu povele žestoke borbe između Srpske vojske sa jedne te nemačkih i austrougarskih napadača sa druge strane. Nisu dugo trajale, jer je naša Vrhovna komanda naredila povlačenje iz tog rejona.
Okupator je tako ovladao Avalom 17. dana tog meseca i pronašao jednog maloletnog srpskog vojnika, izgleda pripadnika 2. bataljona 7. puka Dunavske divizije koji je poginuo tokom artiljerijskog napada. Nemci su ga propisno i dostojanstveno sahranili u Žrnovu, i na drvenom krstu na svom jeziku napisali: "Ein unbekannter serbischer soldat", odnosno: "Jedan nepoznati srpski vojnik". Naime, izgleda je bio tek mobilizovan jer su svi stariji vojnici imali oko vrata ogrlicu sa vojničkim oznakama i pukovskim obeležjima.
Nakon Velikog rata stvorila se golema fama oko tog groba i identiteta ovog dečaka-ratnika (verovatno petnaestogodišnjaka), ali njegovo ime i prezime nikada nije utvrđeno, što je možda i srećna okolnost jer je tako postao univerzalan: bez imena i prezimena — nosio je svako ime i prezime, bez posebnog identiteta — dobio je svačiji identitet. Drugim rečima, taj konkretni Srbin je postao apstraktni Srbin.
Zato je na tom mestu podignut skromni spomenik sa vrlo ukusnim, "trodimenzionalnim" kamenim krstom, ali je onda kralj Aleksandar odlučio da se veličanstveni i glavni Spomenik neznanom junaku, u čast svih boraca za slobodu, mora podići ili baš tu ili nigde. Bilo je i drugih predloga, kontroverza je u to vreme bila velika, ali je vladar (praktično već pet godina unazad diktator) insistirao i po njegovom je moralo biti.
18-19. aprila 1934. godine u tri odvojene serije eksplozija, dinamitom su uništeni ostaci nesrećnog Žrnova kako bi se tu mogao dići pomenuti Spomenik neznanom junaku, remek-delo Ivana Meštrovića koje i danas pleni svojom nestvarnom energijom i monumentalnošću, i koje samo mrzitelji svega i svačega mogu da nipoštavaju. Sam kralj je o Vidovdanu te godine položio kamen-temeljac.
Ipak, Spomenik neznanom junaku mogao se podići i negde druge na Avali (ako je baš morala da bude Avala zbog simbolike), a Žrnov se mogao poštedeti razaranja jer je ipak bio istorijski spomenik koji je mogao biti restaurisan i pretvoren u muzej (ili kraljev letnjikovac).
Sa druge strane, Srbija je bila (i jeste) puna takvih ruševina: Žrnov objektivno nije bio ništa posebniji od Golupca, Magliča, Koznika, Soko-grada kod Ljubovije i Užičkog grada (ova dva potonja su, uzgred budi rečeno, od strane Srbe minirana još 1863. godine), ili bilo kog drugog koji i danas postoji.
Nema sumnje da je ovo bio donekle varvarski čin, ali tvrditi, kao što neki danas čine, da je Žrnov bio "simbol srpstva" je stvarno van pameti jer na koncu devalvira istinske simbole srpstva.
Sva je verovatnoća da bi mnogi — koji u nepopustljivosti kralja Aleksandra vide antisrpsku, masonsku zaveru čiji je cilj bilo uništavanje naše kulturne baštine, da kralj nije spomenik sagradio na mestu na kojem su su Nemci sahranili nepoznatog srpskog vojničića — danas dotičnog napadali zbog toga što je spomenik podigao na nekom drugom mestu.
A ruku na srce, premda je stvarno žalosno što Beograd više nema srednjevekovni Žrnov, mora se priznati da idealnija lokacija za dizanje Spomenika neznanom junaku od tačke u kojoj je neprijatelj doličnim pogrebom mrtvom srpskom vojniku odao počast i našem narodu i našoj vojsci — ne postoji.
Simbolika je toliko snažna, da se skoro može reći da je Spomenik neznanom junaku na Avali ujedno i nadgrobni spomenik staroj, viteškoj, plemenitoj Evropi koja je upravo tokom Prvog svetskog rata definitivno i preminula.
(O. Š.)