MISTERIOZNI GRAD BROJ 40: O njemu Putin ćuti, skriven je duboko u Rusiji i krije strašnu tajnu (FOTO)

Ruski grad Ozersk, ili Grad broj 40, je tokom cele svoje kratke istorije bio sakriven od spoljnog sveta i čuvan u najstrožoj tajnosti

Grad Ozersk osnovan je 1946. godine, sakriven duboko u unitrašnjosti Rusije na istočnoj strani planine Ural, čuvan iza ograde sa bodljikavom žicom i predstavlja rusku verziju Zabranjenog grada.

Preporučujemo

OGLASILA SE AGENCIJA ZA NUKLEARNU SIGURNOST SRBIJE: Nema opasnosti od radioaktivnosti

Prema popisu iz 2010. godine, grad ima svega oko 82 hiljade stanovnika. U svojoj kratkoj istoriji nazivan je i Grad broj 40 i Grad broj 65 prema poštanskim brojevima. Tokom celog svog postojanja bio je izolovan od spoljnog sveta, a o njegovom postojanju znali su samo najviši zvaničnici tadašnjeg komunističkog režima. Stanovnici Ozerska nikada nisu bili u zvaničnim državnim dokumentima i grad nije postojao na kartama, prenosi sajt Jutarnji.

Od samog osnivanja, Staljinov režim je ovom gradu poverio najvažniju ulogu u Sovjetskom Savezu: ulogu rodnog mesta sovjetskog nuklearnog programa.

Novinarka uglednih novina The Guardian Samira Goetšel napisala je priču o ovom misterioznom gradu.

Na obali jezera Irtiš je u potpunoj tajnosti izgrađena nuklearna elektrana Majdak, zajedno sa pripadajućim postrojenjima. Tako je stvoren grad, u koji su preseljeni radnici i istaknuti državni zvaničnici kako bi napravili atomsku bombu. Grad je bio tolika tajna da stanovnici nisu smeli ni da ga napuste prvih osam godina, ni da pišu ili održavaju kontakt sa svojim porodicama i prijateljima.

Ipak, za razliku od osiromašene i razorene države, stanovnici Ozerska nisu oskudevali ni u čemu. Grad je bio idiličan, oivičen sa planinama i jezerima. Dok je ostatak naroda merio koliko smeju dnevno da pojedu, u Ozersku je svega bilo u izobilju: hrane, nove garderobe, i drugih luksuznih stvari o kojima je ostatak naroda mogao samo da sanja. Imali su dobru zdravstvenu zaštitu, dobre škole, trajnu finansijsku stabilnost, i bogat program kulturnih i zabavnih aktivnosti.

U očima režima, kao i u svojim, oni su bili "nuklearni štit i spasitelji sveta", i svako izvan granica Grada broj 40 bio je potencijalni neprijatelj.

Ipak su za to platili veliku cenu. Prva je bila odsečenost koja postoji i danas, jer građani ne smeju da govore o svom poslu u Ozersku. Snimanje unutar grada je najstrože zabranjeno, jer je navodno upravo tamo sakrivena cela rezerva nuklearnog materijala Rusije.

Druga, još teža, cena koju su građani platili je trajno narušeno zdravlje. Sovjetski službenici i njihovi sledbenici u Rusiji su decenijama krili nivoe radijacije kojima su stanovnici izloženi. Od osnivanja grada, stanovnici su živeli u neposrednoj blizini nuklearne elektrane, i ljudi su počeli teško da oboljevaju i umiru već krajem 40-ih godina prošlog veka.

Tokom svog postojanja, u gradu su se dešavali nuklearni incidenti od kojih je najgori onaj koji se desio 1957. godine. Poznat je pod nazivom Kištimska katastrofa, i to je najgora nuklearna nesreća koja se desila pre Černobilske. Zbog lošeg skladištenja došlo je do eksplozije tanka sa radioaktivnim otpadom, čime je ispušteno više od 80 tona visokoradioaktivnog materijala u okolinu. Iako na manje izloženom prostoru, zagađenje radijacijom bilo je gore nego ono u Černobilu, a kontaminirana regija protezala se na 20.000 kvadratnih kilometara i nazvana je EURT- East Ural Radioactive Trace ili Istočnouralski Radioaktivni Trag.

Ne zna se koliko je radnika i stanovnika izgubilo život u ovoj nesreći, ali su vlasti preselile 20 opština i oko 10.000 ljudi iz kontaminiranog područja.

Tu je naravno i dugotrajno zagađenje prirode. Prema procenama, iz elektrane Majdak je u obližnje reke i jezera tokom četiri decenije izbačeno četiri puta više radioaktivnog otpada nego posle katastrofe u Černobilu. Najbolji dokaz toga je jezero Karačaj, poznato i kao "Jezero smrti" i "Plutonijumsko jezero", u kome je koncentracija radioaktivnog materijala nekoliko puta veća nego u Černobilu.

Ipak, Stanovnici Ozerska i dalje su srećni. Deca se igraju na ulicama, stanovnici šetaju, uživaju u mnogim povlasticama i smatraju se gradom intelektualaca. Jedina neobičnost je gradski sat pored kog stoji Gajgerov merač radioaktivnosti.

Stanovnici su svesni da ih njihov omiljeni grad polako ubija, i iako uz specijalne dozvole mogu da izaberu da ga napuste, oni odlučuju da ostanu.

Strancima i Rusima koji nisu iz grada je ulazak i dlaje zabranjen bez odobrenja FSB-a, tajne ruske policije. Jedna ekipa je ipak uspela da prošvercuje kameru i snimi nekoliko kadrova za dokumentarac.

(Telegraf.rs)