NAJVEĆA TAJNA 1914: Kako je jedan pogrešan korak nemačke vojske, u predgrađu Pariza, promenio tok istorije (FOTO)

Prvi mesec Velikog rata dobro je tekao po Nemce. Istina, Belgijanci su ih zadržali malo duže od planiranog, nisu računali na Britance na ratištu, Rusi su se brzo mobilizovali na istoku, ali je bez obzira na sve to nemačka vojska bila u predgrađima Pariza i nezadrživo jurišala ka izbacivanju Francuske iz rata. A onda su napravili glupost

Avgust i septembar 1914. nisu bili pakleni samo na balkanskom ratištu, gde smo mi Srbi još uvek potpuno sami odolevali kidisanju jedne ogromne srednjoevropske imperije, Austrougarske, i uzvraćali im udarce takvom silinom da su glavom bez obzira bežali tamo odakle su i došli.

Preporučujemo

Naprotiv, ta dva prva meseca Velikog rata bila su paklena i na francuskom ratištu, a naše rane pobede nad soldatima Habsburške monarhije bile bi nažalost besmislene i uzaludne da se nešto jako važno nije odigralo u predgrađu Pariza, nešto što je promenilo tok rata i celokupne istorije.

O čemu se radi?

Nemci su početkom avgusta 1914. godine odlučno ušli u rat na tlu Zapadne Evrope, osvajajući pedalj za pedljom, i grad za gradom, uspešno pretvarajući čak i francuske napade u svoje brutalne kontranapade. Sve je to bilo deo takozvanog Šlifenovog plana, razrađenog ranije, koji je podrazumevao napad preko neutralne Belgije i munjevito razbijanje francuskih oružanih snaga te bacanje Francuske na kolena.

Belgijska vlada je napustila Brisel već 18. tog meseca, a francuska ofanziva je počela da se raspada da bi se konačno 23. nakon Ardenske bitke pretvorila u haotično povlačenje. Veliko povlačenje. Tako ga istorija zove.

Istog dana Britanci su bezuspešno pokušavali da održe liniju Mons-Konde, ali su morali da se povuku zbog brojčane nadmoći Nemaca te iznenadnog i nenajavljenog povlačenja francuske Pete armije, koja je otvorila britansko desno krilo. Totalni manjak koordinacije između Francuza i Britanaca doveo je do toga da se ovo nekoliko puta ponovi.

Premda je trebalo da bude taktičko i jednostavno povlačenje, trajalo je dve nedelje i pokrilo je 400 kilometara.

Glavnokomandujući Britanskih ekspedicionih snaga (BES) ser Džon Frenč je već pravio planove za totalno povlačenje ka lukama na Lamanšu i dalje sa kontinenta nazad na Ostrvo, ali je lord Kičener - na intervenciju francuskog glavnokomandujućeg maršala Žozefa Žofra - naredio da se sa tim ni po koju cenu ne nastavlja; umesto toga, BES se povukao na obode Pariza, isto što je radila i francuska vojska.

26. avgusta maršal Žofr je počeo da formira novu, Šestu armiju, koristeći rezervne divizije i one koje su se do tada borile u Loreni, i to na spektakularan način: 300 vozova prevozilo je vojnike neposredno iza linije borbenih dejstava, do severnih delova Pariza i zapadno od reke Marne.

Ovo će potrajati do 10. septembra i promeniće odnos snaga između nemačkog desnog krila i savezničkog levog krila u korist ovih potonjih (44 naprema 56).

Za to vreme, nemačka Prva armija pod generalom Aleksandrom fon Klukom i Druga pod generalom Karlom fon Bilovom su u međuvremenu već došle na obode Pariza, praktično u njegova severna predgrađa.

Pad francuske prestonice bio je neminovan.

Veličanstvena pobeda Nemačkog carstva, izbacivanje neprijatelja iz rata, okretanje ka Rusiji i Kraljevini Srbiji koje će potom proždrati: sve je to bilo na dohvat ruke.

Ali onda su Nemci napravili jednu jedinu "malu" grešku, grešku koja će ih koštati ne samo rata već i carstva.

Jer, Fon Kluk i Fon Bilov donose odluku da njihove dve armije umesto direktno ka Parizu krenu ka smeru jugoistočno od njega, ne bi li okružili levo krilo francuske vojske u povlačenju, ne shvatajući da time u potpunosti otvaraju svoje desno krilo saveznicima.

Maršal Žofr je 3. septembra postao svestan nemačkih položaja i odmah smenio komandanta svoje Pete armije generala Šarla Lanrezaka, koji je bio previše oprezan i bez napadačkog duha, sa nama dobro poznatim generalom Franšeom d'Epereom, velikim prijateljem Srba.

Tako je počela Prva bitka na Marni.

5. septembra francuska Šesta armija je došla u kontakt sa prethodnicom nemačke Prve armije; Fon Kluk je odmah počeo da okreće svoju armiju ka zapadu, ali je tokom tog procesa otvorio 50 kilometara široku rupu između svoje i Druge armije pod komandom opreznog Fon Bilova.

Saveznički avioni su odmah primetili ovu rupu, a pripadnici BES-a su poslati da se priključe francuskoj Petoj armiji u probijanju kroz nju, dok bi ova istovremeno napadala nemačku Drugu.

Međutim, stvari nisu išle baš kao po loju, i Nemci su čak bili na ivici da probiju savezničke linije, ali je francusku Šestu armiju spasao dolazak 6.000 rezervista koje je 7. septembra dovezlo - pazite sad ovo - oko šest stotina taksija iz Pariza. U pitanju su bili Renoovi automobili koje je francuska vojska rekvirirala zbog toga i koji su stekli kultni status, zbog toga.

8. tog meseca, general d'Epere izvodi iznenadni napad na nemačku Drugu armiju i time dodatno širi rupu; sutradan, obe nemačke armije izgledaju kao da će biti opkoljene i uništene, a načelnik nemačkog generalštaba fon Moltke trpi nervni slom i navodno izveštava cara Vilhelma II da je Nemačka izgubila rat.

Naređuje se povlačenje do reke Ene. Saveznici ih gone ali presporo i Nemci se ukopavaju uspešno u rovove nekih 90 kilometara od Marne; istovremeno, traje i takozvana Trka ka moru tokom koje su obe strane pokušavale jedna drugu da izmanevrišu i zaobiđu sa strane.

Uspostavlja se linija fronta koja se proteže od Flandrije do Alpa, rovovska linija koja se neće bitno menjati naredne četiri godine.

Šlifenov plan, koji je zahtevao munjeviti rat, je propao. Nemačka je Prvom bitkom na Marni prinuđena da se bori na dva fronta, što je upravo ono što je po svaku cenu želela da izbegne. Počinje rat iznurivanjem koji Nemačko carstvo, opkoljeno sa svih strana, nije moglo da dobije.

Zbog toga se ova bitka - u kojoj je učestvovalo oko dva miliona vojnika, od kojih je pola miliona ubijeno ili ranjeno - ponekad poetično naziva i Čudo na Marni.

Naravno, nije ona jedini uzrok propasti Šlifenovog plana i nemačkog poraza.

Treba navesti i belgijski otpor koji je Nemce zadržao duže nego što su planirali, zatim prisustvo Britanskog ekspedicionog korpusa na koji nisu računali jer su verovali da Englezi neće ući u rat, i razvijeni sistem francuskih železnica koji je omogućio saveznicima brze pokrete trupa.

Konačno, treba navesti i brzinu ruske mobilizacije koja je Nemce u potpunosti iznenadila, te rani ruski napad na istočne delove Pruske, zbog kojih je deo nemačkih trupa sa zapada prebačen na istok (pokazalo se bespotrebno, jer su još uvek bili u putu kada su Nemci pod komandom Paula fon Hindenburga i Eriha Ludendorfa pobedili u Bici kod Tanenberga i zaustavili Ruse).

Međutim, sve ovo što smo naveli kao dodatne uzroke nemačkog poraza tog ključnog septembra 1914. godine samo su posredne prirode.

Da nije bilo one greške pri kretanju nemačke Prve i Druge armije u predgrađima Pariza, da nisu otvorili svoje krilo savezničkom napadu, da nisu napravili grešku stvaranjem rupe između Prve i Druge armije nakon što su shvatili šta se dešava, konačno, da saveznici nisu pobedili u Prvoj bici na Marni - Evropa i planeta bi danas izgledale potpuno drugačije.

(O. Š.)