OVA ROMSKA SVETICA JE ISUSOVA ĆERKA? Postoji samo jedan mogući odgovor na ovo pitanje, a on glasi... (FOTO)
Ne.
Sveta Sara, poznata i kao Sara-la-Kali odnosno Crna Sara, mitska je zaštitnica romskog naroda čiji je centar veneracije u gradu Sen-Mari-de-la-Mer koji se nalazi na jugoistoku Francuske, u regiji Provansa-Alpi-Azurna obala. Ovde, u ovom gradu, na obalama Mediterana, svake godine okupljaju se romski hodočasnici da bi je slavili putem ritualnog kupanja u moru.
Problem? Sveta Sara je samo kolokvijalno svetica. Drugim rečima, ona nije kanonizovana ni od strane Rimokatoličke crkve ni od strane Istočne pravoslavne crkve ni od Drevnoistočnih crkava, niti je njeno postojanje uopšte priznato. Pa, ko je onda ona?
Sudeći prema brojnim legendama, tokom progona ranih hrišćana, verovatno u godini 42. n.e, Lazar je sa svojim sestrama Marijom i Martom iz Betanije, zatim Marijom Salomom (koju Istočna pravoslavna crkva slavi samo kao Salomu), majkom apostola Jovana i Jakova, Marijom Kleopovom i Maksiminom (kasnije prozvanim "iz Provanse", budući da je u 1. stoleću navodno bio episkop ove regije; u drugim verzijama, to je postao Lazar) brodom pobegao iz Palestine i bezbedno stigao na obale južne Galije u Sen-Mari-de-la-Mer.
Po nekim verzijama ove legende, sa njima je zajedno bila i Sveta Sara koja je bila sluškinja jedne od njih, a u nekim podverzijama ne samo što je bila sluškinja nego je bila i poreklom iz Gornjeg Egipta (dugo se verovalo da su Romi iz Egipta, otuda i naziv Cigani). Opet, jedno manje popularno predanje kaže da je Sveta Sara bila tu na licu mesta da dočeka Tri Marije kao ćerka plemenskog galskog poglavice, što je i uradila navodno ih spasivši iz uzburkanog mora.
Uglavnom, svetkovine u čast Tri Marije su dugo bile organizovane samo u Francuskoj i Italiji, a karmelićani su ga uvrstili u svoju liturgiju 1342. godine.
Predanje o ovom događaju prvi put je zabeleženo u 13. veku, dok je Sara prvi put pomenuta 1521. godine, u knjizi o legendama o svetim Marijama, gde je prikazana kao dobročiniteljka koja pomaže ljudima skupljajući milostinju, odnosno proseći, zbog čega je nastalo narodno verovanje da je Romkinja.
Stoga su je i sami Romi prihvatili kao svoju sveticu pa svakog 24. maja dolaze u ovo mesto na hodočašće i nose njenu statuu do mora čime simbolično oponašaju njen dolazak na te obale.
Pojedini su ukazali na neverovatnu sličnost između ovog obreda (posvećenog dakle liku Sare la Kali) i obreda posvećenog hinduističkoj boginji Kali, dodajući da Romi, poreklom iz Indije, ne slave slučajno nepostojeću hrišćansku sveticu i ne zovu je slučajno isto onako kao što Hindusi zovu svoju crnu boginju koju i slave na isti način.
Neki senzacionalistički autori, zaneseni delima kao što su "Sveta krv i Sveti gral" te "Da Vinčijev kod", iznose tezu da je Sara zapravo ćerka Isusa Hrista i Marije Magdalene, ukazujući i na to da samo ime Sara na hebrejskom znači "princeza".
Da li zbog toga ili zbog koječega drugog, tek Sara je našla svoje mesto u mnogim delima spekulativne nauke i fikcije (recimo, u romanu "Veštica iz Portobela" Paula Koelja).
Razume se da je ovo predmet krajnje spekulacije i da ne nailazi na odziv među ozbiljnim ljudima i naučnicima. Ali, kada je to nauka još mogla da dopre do ljudi koji svim silama žele da veruju u gluposti?
(Telegraf.rs)