Grad na severu Srbije čuva jedno od 7 čuda graditeljstva: Tu je i druga najveća sinagoga u Evropi

Na ulici ovog lepog grada čućete razgovore na mađarskom, srpskom i hrvatskom jeziku, i videti table sa nazivima ulica koje su ispisane na sva 3 jezika

Ako u Suboticu stižete autobusom, ljubazni dispečer će vam na autobuskoj stanici na srpskom jeziku, sa simpatičnim mađarskim naglaskom poželeti dobrodošlicu i pokazati u kom pravcu je centar grada.

Kao i svaki pravi turista, kada dođete u ovaj grad na krajnjem severu Srbije, prvo morate nešto da pojedete i to u prvoj poslastičarnici, posebno jer je kugla sladoleda duplo jeftinija nego u Beogradu.

Preporučujemo

Na ulici ćete čuti razgovore na mađarskom, srpskom i hrvatskom jeziku i videti table sa nazivima ulica koje su ispisane na sva 3 jezika. U Subotici trećinu stanovništva čine Srbi, trećinu Mađari, a trećinu Hrvati, uglavnom Bunjevci.

Ima i turista koji naručuju kafu na engleskom, slovačkom, što ne čudi jer je Subotica izuzetno tranzitna, otprilike na pola puta od Beograda do Budimpešte.

U centru grada nalazi se bista Danila Kiša, a Subotica je bogata i spomenikom koji je posvećen Ivanu Sariću, sportisti i pioniru jugoslovenskog vazduhoplovstva, koji je prvi na ovim prostorima napravio avion. 

Na nekadašnjoj Narodnoj, gazdinskoj banci u zidu ćete videti reljef košnice i veverice, simbola skupljanja, bogatstva, čuvanja nečega vrednog, piše sajt Pricesadusom.com.

Gradska kuća u Subotici proglašena je za jedno od sedam čuda graditeljstva u Srbiji, zbog načina na koji je sagrađena. Na vitražima se vidi da je prva Gradska kuća bila sagrađena u stilu klasicizma, u 18. veku i tada je Subotica imala oko 40.000 stanovnika.

Nekoliko godina posle velike mađarske revolucije 1848-1849. godine dolazi do nagodbe između Mađara i vladara, odnosno Mađarska dobija veliku autonomiju i počinje da jača. Zanimljivo je da su se još krajem 15. veka, austrijski car i mađarski kralj dogovorili da će, u slučaju da Mađarska ostane bez kralja, preći u ruke Austrijanaca, odnosno Habzburgovaca. Do toga je došlo posle Mohačke bitke, 1526. godine, pa su Habzburgovci sve do 1918. godine ujedno i mađarski kraljevi. Oni su nekada bili carevi Svetog rimskog carstva, ali su imali status mađarske krune.

Početkom 20. veka zida se ova treća gradska kuća koju projektuju mađarske arhitekte. Gradnja traje svega dve godine, a naredne dve godine ključevi su u rukama umetnika koji uređuju enterijer, oslikavaju i doteruju sve prostorije i hodnike.

Pokraj stepeništa dominira čuvena keramika žolnai iz Pečuja, zelene boje, nadaleko poznata još od polovine 19. veka.

Simboli secesije su svuda. Motiv cveta iz Transilvanije je u stvari lala, koja je stigla iz Turske. Iz lale se rađa jedno srce. Srca ima svuda po plafonu, sve podseća na život, to su narodni motivi.

Gradska kuća u Subotici je sedište gradonačelnika, tu se održavaju sednice gradske skupštine, ali i venčavaju parovi, organizuju promocije knjiga, besplatni koncerti domaćih i stranih umetnika, horova…

U glavnoj sali ima oko 200 mesta za sedenje. Vitraže je radio isti umetnik koji je radio vitraže za mađarski parlament u Budimpešti - Mikša Rot.

U Subotici se nalazi i sinagoga, druga po veličini u Evropi. Prva je u Budimpešti, a treća u Segedinu. Ona je takođe biser mađarske secesije, koju su sagradile iste arhitekte koje su gradile Gradsku kuću.

Četiri tornja predstavljaju 4 strane sveta, velika kupola ima tri dela i podseća na šatore, u kojima su Jevreji nekad živeli.

(Telegraf.rs/Priče sa dušom)