OD NJEGA SU UČILI TITO I MILOŠEVIĆ: Evo ko je u SRBIJU doneo ideju SOCIJALIZMA, KOMUNIZMA i bogatog radnika!
Dimitrije Tucović, sindikalni i borac za ljudska prava osnovao je jednu od najjačih stranaka u tadašnjoj Kraljevini Srbiji - Srpsku socijaldemokratsku partiju, pritom bio je istaknuti teoretičar, ali i novinar, evo čemu nas je učio
Nejverovatnije da danas ne bi postojali sindikati u Srbiji, u obliku u kome postoje, da se tog 13. aprila 1881. godine u selu Gostilje na planini Zlatibor, nije rodio Dimitrije Tucović. Naime, on se smatra začetnikom modernih sindikata, koje je nastojao da stvori tokom političke karijere i na njegovim idejama Srbima su vladali Josip Broz Tito i Slobodan Milošević!
Preporučujemo
Vučić i Bosić: Što pre poboljšati bezbednosnu situaciju u regionu! (FOTO)
Nikola Đuričko u srpskoj verziji filma "Paklene ulice" (VIDEO)
Čim je upisao Realnu gimnaziju u Užicu, koja je inače bila središte socijalističkog pokreta, Tucović je počeo da čita tada zabranjene knjige Vase Pelagića, Svetozara Markovića, Mite Cenića, Dragiše Stanojevića i ilegalne listove Socijal-demokrat, Zanatliski savez...
SOCIJALISTI se klanjaju Tucoviću, BORCU za socijalna prava! (FOTO)
Pridružio se i đačkoj družini "Napredak", a od jednog prijatelja iz grupe dobio je prve socijalističke knjige na čitanje. Već u petom razredu gimnazije čita nemačke klasike i teoretski časopis “Die Neue Zeit”, koji je uživao veliku reputaciju u međunarodnom radničkom pokretu. Sticajem okolnosti, Tucović veoma brzo postaje centralna figura družine Napredak, koja je funkcionisala sve do 1897. godine, kada je zabranjena pod režimom Vladana Đorđevića. Sledeće godine je ukinuta i gimnazija koju je Tucović pohađao, a u znak protesta on je sa drugim omladincima na krovu gimnazije postavio crnu zastavu i protestne parole.
Dve godine kasnije Tucović je u Beogradu, gde završava gimnaziju i aktivno radi na formiranju mladog radničkog pokreta u Kraljevini Srbiji. Istaknuti je saradnik Radničkih novina, a te 1901. godine obnovljeno je Beogradsko radničko društvo, gde Tucović formira socijalističku grupu velikoškolaca i ulazi u upravu Društva. Naredne godine organizovao je proteste studenata protiv politike Nikole Pašića.
Tucović je nastojao da stvori moderne radničke sindikate koji bi se borili za veća radnička prava i bolje uslove rada. Predvodio je demonstracije protiv kralja Aleksandra Obrenovića, marta 1903. godine, nakon čega je morao da emigrira u Beč. Proteste, u kojima je učestvovalo 5.000 ljudi, organizovani su jer kralj nije dozovljavao delovanje levičara. Skup je završen nasiljem, u Beogradu je u sukobu s policijom poginulo pet, a ranjeno šest ljudi. Uhapšeno je više od 120 demonstranata, protiv 27 podignuta je optužnica, a Tucović i Kaclerović su emigrirali iz zemlje.
Nakon majskog prevrata, 2. avgusta 1903. godine, održan je Osnivački kongres Srpske socijaldemokratske stranke, a Radničke novine, koje je uređivao Tucović, su proglašene partijskim organom. Partija se odmah povezuje i na međunarodnom planu i postaje članica Druge internacionale, gde Tucović sarađuje s Rosom Luxemburg, Lenjinom i drugim socijalistima.
Nakon što je diplomirao na beogradskom Univerzitetu i specijalizirao u Berlinu, Tucović se zbog krize u partiji vraća u Srbiju. Na VI kongresu SSDP 1908. godine, izabran je za sekretara partije. S njim na čelu SSDP je postigla značajne uspehe u poboljšanju položaja radničke klase. Tucović je najviše doprineo da se dva pokreta partije i sindikata ujedine u jedinstven socijalistički pokret.
Srpska socijaldemokratska stranka je zahvaljujuči Tucoviću stekla veliki ugled u međunarodnom radničkom pokretu. Bio je organizator i vođa Prve balkanske socijalističke konferencije, održane u Beogradu 1910. godine. Na kongresu su učestvovali delegati iz Srbije, Bugarske, Rumunije, Turske, Crne Gore, Makedonije i slovenskih oblasti Austro-Ugarske, koji su se složili da je njihov cilj ukidanje nasilno iscrtanih granica na Balkanu i stvaranje Balkanske federacije. Iste godine, Tucović je osnovao marksističko-teoretski časopis Borba, i postao njegov urednik. Tucović je obajvio preko 600 tekstova u domaćim i stranim časopisima.
Nije imao vremena da dovrši svoj posao i da se izbori za veća radnička prava. Iako je bio protiv ratova, mobilisan je 1912. godine, učestvovao je u Balkanskim ratovima i u vojnom pohodu na Albaniju. Poginuo je u 33. godini života, za Srbiju, u Kolubarskoj bitki, novembra 1914. godine.
(M.P.)