Šta radi balkanska mafija: Hrvati tvrde da se oni najviše ističu u trgovini oružjem, Srbi i Crnogorci drogom, a Albanci su jači i od Koza Nostre

Hrvati su prvaci u falsifikovanim dokumentima, a Srbi u trgovini narkoticima

Da je osveta jelo koje se servira hladno i da je dugoj ruci mafije teško pobeći čak i kada se skloniš u drugu zemlju, još se jednom pokazalo na primeru Kotoranina Vladimira Roganovića (31) koji je 21. decembra likvidiran u Beču. Ubijen je u klasičnoj “sačekuši” dok je u društvu Stefana Vilotijevića (22) stajao pred jednim od najpoznatijih bečkih restorana. Ubica im je prišao dok su razgovarali, čekajući trećeg muškaraca koji je sa njima netom ručao u restoranu. Egzekutor je zapucao prema obojici Crnogoraca, usmrtivši na mestu Roganovića, dok je Vilotijević teško ranjen, piše Večernji list.

On je prevezen u bolnicu gde su mu austrijski lekari spasili život, a malo potom ga je austrijska policija uhapsila jer je za njim raspisana Interpolova poternica. U međuvremenu je, kako pišu crnogorski, srpski i austrijski mediji, uhapšen i muškarac (29) koji je s Roganovićem i Vilotijevićem bio u društvu. Austrijska policija prvo ga je ispitala kao svedoka, nakon čega je posumnjala u verodostojnost njegovog iskaza, i sada se smatra da je on spomenutu dvojicu navukao u "sačekušu", odnosno da je bio deo dobro organizovane skupine ubica koja je Roganovićevo ubistvo očito pomno isplanirala.

Preporučujemo

Hrvatski pasoš najčešće falsifikovan

Jer Roganović je iz crnogorskog zatvora izašao 7. decembra, a da je u Beču, navodno nisu znali ni njegovi najbliži prijatelji. Vilotijević, koji je bio s njim u društvu, pripadnik je dobro poznate kriminalne porodice, a otac mu je bio Kićun Vilotijević, jedan od najpoznatijih kriminalnih bosova koji je 1999. likvidiran u Novom Sadu. Njegov ubica nikada nije nađen, a kao motiv ubistva spominjala se krvna osveta, odnosno sukob između porodica Vilotijević i Radulović, koje se međusobno ubijaju godinama. U gangsterskim obračunima 2015. ubijen je i Filip Vilotijević, brat ranjenog Stefana, dok je njihova sestra Jelena u maju ove godine osuđena na kućni pritvor zbog sumnje da se bavila trgovinom drogom.

Likvidacija Roganovića i ranjavanje Vilotijevića verovatno znači da su se sukobi dva crnogorska kriminalna klana iz Crne Gore i Srbije prelili i na ulice evropskih gradova, tim više što je početkom decembra u Pragu uhapšen Slobodan Kašćelan, za kojeg se smatra da je vođa kavačkog klana. Da cela ta zavrzlama oko crnogorskih mafijaša i njihovih višegodišnjih obračuna bude zanimljivija, pobrinuo se 29-godišnjak koji je s ubijenim Roganovićem i ranjenim Vilotijevićem bio u društvu. Jer, kako pišu mediji, pozivajući se na izvore u austrijskoj policiji, reč je o srpskom državljaninu koji je kod sebe imao falsifikovani hrvatski pasoš.

I s tim detaljem priča koja je na početku izgledala kao još jedan sukob u bespoštednom ratu dva crnogorska mafijaška klana – kavačkog i škaljarskog – koji već četiri godine besni Crnom Gorom i Srbijom, pri čemu je ubijeno između 25 i 30 ljudi, dobija novu dimenziju. Stoga će se istraga austrijske policije bez sumnje baviti i tim detaljem, pokušavajući da dokuči kako se njihov osumnjičeni domogao falsifikovanog hrvatskog pasoša. Hrvatski pasoši, dobro je poznata stvar, vrlo su traženi među kriminalcima iz zemalja bivše Jugoslavije pa je jedan svojevremeno imao i Milorad Ulemek Legija, bivši vođa zemunskog klana, jedne od najozloglašenijih kriminalnih organizacija na ovim prostorima.

Imao ju je i Luka Bojović, Legijin naslednik na čelu “zemunaca”, koji već duže vreme sedi u španskom zatvoru čekajući izručenje Srbiji. I dok Bojević, koji je blizak škaljarskom klanu, čami u španskom zatvoru jer je osuđen na 18 godina zatvora zbog organizovanja kriminalne skupine, nedozvoljenog držanja oružja i falsifikovanja dokumenata, po beogradskim ulicama besni rat njegovih pristalica i protivnika, u kojem padaju glave s obe strane. U tom ratu Bojoviću su ubijeni brat, advokat i kum, a njegovo izručenje Srbiji, o čemu se u Srbiji već mesecima nagađa, verovatno će značiti i intenziviranje krvave spirale nasilja.

Zbog kokaina komadali ljude

Cela priča zapravo se vrti oko tržišta droge, kojim s manje ili više uspeha vladaju crnogorski kriminalni klanovi. Uostalom, i Bojević je poreklom Crnogorac, kao što je to i Darko Šarić, svojevremeno najjači narkobos koji je vladao na području Srbije, Crne Gore, pa i šire. Zbog Šarića je američka DEA svojevremeno pokrenula operaciju kodnog imena Balkanski ratnik, i to nakon što je u moru kod Urugvaja uhapšen hrvatski državljanin Anastazije Martinčić.

“Pao” je s jahtom na kojoj su bile gotovo dve tone kokaina čija se ulična vrednost procenjivala na oko 100 miliona dolara, a DEA je kao osobu koja je stajala iza nabavke te droge detektovala Šarića. Nakon Martinčićevog hapšenja, Balkanski ratnik počeo je ostavljati krvavi trag po svim državama bivše Jugoslavije, a živote je zbog kokaina u tim obračunima izgubilo 20-ak ljudi. Među njima je bio i Cvetko Simić Preletač, čije je obezglavljeno i raskomadano telo u martu 2010. nađeno u zagrebačkom Jarunu.

Ko ga je ubio, nikada nije sa sigurnošću utvrđeno, ali se ta smrt pripisivala Sretku Kaliniću Zveri, najkrvoločnijem egzekutoru zemunskog klana te učesniku u likvidaciji srpskog premijera Zorana Đinđića, koji je hicem iz snajpera ubijen u martu 2003. Zver se skrivala u Zagrebu, što se slučajno otkrilo kada se 2010. na zagrebačkom jezeru Rakitje oružano razračunao s Milošem Simovićem, još jednim odbeglim pripadnikom zemunskog klana. Ispostavilo se da su se njih dvojica bez ikakvih problema duže vreme skrivala u Hrvatskoj koristeći se lažnim hrvatskim dokumentima, a po svoju lažnu ličnu kartu Kalinić je svojevremeno, kao osoba za kojom je bila raspisana međunarodna poternica, lično došao na šalter PU zagrebačke!?

Zbog falsifikovanih dokumenata Kalinić je ekspresno u Hrvatskoj osuđen na 18 meseci zatvora te izručen Srbiji gde je osuđen na više maksimalnih kazni zatvora zbog likvidacije Đinđića i ubistva počinjenih u sklopu zemunskog klana. U srpskom zatvoru, koju godinu kasnije, priključio mu se i Šarić koji se sam predao policiji nakon što se obruč oko njega počeo stezati.

Udružene policijske snage, koje su uvek dva koraka iza udruženih mafijaških snaga, izračunale su da je Šarić novac zarađen na drogi oprao kroz legalne poslove u Srbiji, a nagađalo se da se radilo o četiri milijarde evra. Njegovim preseljenjem iza rešetaka nastala je praznina, u koju je uskočio kriminalni klan iz crnogorskog Kotora.

Likvidacija sa 25 hitaca iz kalašnjikova

U početku su stvari dobro funkcionisale, a Kotorani su, prema policijskim procenama, kontrolisali gotovo pa kompletnu trgovinu drogom na području Crne Gore, Srbije i šire, što znači da su pod sobom imali i sav promet drogom koji se kretao tzv. balkanskom rutom. A onda je 2014. nastao lom i jedinstvu kotorskog klana došao je kraj te se on podelio na tzv. kavački i tzv. škaljarski klan. Klanovi su imena dobili po Kavaču i Škaljarima, naseljima u okolici Kotora, koja zajedno broje jedva 4.000 stanovnika. Legenda kaže da je jedan od pripadnika klana, nezadovoljan činjenicom kako se klan (nije) brinuo za njega i njegove dok je bio na odsluženju kazne, odlučio iz jednog stana u španskoj Valenciji ukrasti 200 kilograma kokaina. Stan je bio vlasništvo jednog od vođa klana, Gorana Radomana, koji je u to vreme bio u kubanskom zatvoru zbog nekog manjeg saobraćajnog prekršaja. Radoman je na Kubi navodno bio jer je pokušavao da organizuje  kokainske rute iz Latinske Amerike prema Evropi, a kada se s Kube vratio, shvatio je da je ostao bez pošiljke droge čija se vrednost merila u milionima evra. Koji mesec kasnije, u februaru 2015., Radoman, koji je bio iz Kavača, likvidiran je u Beogradu kao prva žrtva u obračunima između kavačkog i škaljarskog klana.

Ubica, koji, naravno, nikada nije nađen, u njega je ispalio 25 hitaca iz kalašnjikova. Njegovom smrću počela je krvava spirala nasilja, koja je svoj krvavi trag ostavljala po celoj Crnoj Gori i Srbiji te je, eto, došla i do Austrije. Nakon Radomanova ubistva na čelo kavačkog klana zaseo je Kašćelan, dok je vođenje škaljarskog klana preuzeo Jovica Vukotić koji je moćnog zaštitnika našao u Luki Bojoviću pa je krvavi rat mogao početi. U mafijaškim razračunavanjima do sada je poginulo između 25 i 30 ljudi, a među ubijenima je i pet nevinih žrtava, odnosno ljudi koji su se u krivo vreme našli na krivom mestu. Osim vatrenih obračuna, mafijaši su se koristili i autobombama, a nije im strana bila ni pucnjava na javnim mestima te međusobno miniranje kafića i poslovnih prostora.

Jedna od spektakularnijih likvidacija svakako je bilo ubistvo Dalibora Đurića, koji je ubijen u septembru 2016. i to dok je šetao zatvorskim krugom za vreme izdržavanja kazne. Ubijen je iz snajpera, a ni njegov ubica nikada nije nađen. Crnogorski mafijaši na plati su imali i neke visokopozicionirane policajce, ali i vlastiti videonadzor po celom Kotoru koji im je omogućio da gotovo uvek budu korak ispred policije. Kada se sve to zna, nije ni čudo što je Roganović, za sada poslednja žrtva u tom krvavom ratu, spas potražio u Beču. No to mu, kao što se videlo, nije puno pomoglo, a nije mu pomoglo ni što je, navodno, hodao s pancirkom na sebi te se vozio u blindiranom vozilu. Njegova smrt na površinu je izvukla i stari problem (ne)saradnje policija u okruženju jer, da policije sarađuju, onda se verovatno ne bi moglo dogoditi da Roganović i Vilotijević uđu u Austriju bez ikakvih problema iako su za njima bile raspisane međunarodne poternice.

Doduše, policijska saradnja ima birokratske prepreke jer upiti za proveru podataka idu službenim kanalima, a to traje. S druge strane mafijaška saradnja birokratskih ograničenja nema. Njih zanima samo profit, a da bi došli do njega, ne gledaju ko je koje nacije ili religije. Stoga nikoga ne treba čuditi što kriminalne organizacije nastale na tlu bivše Jugoslavije sarađuju bez ikakvih skrupula pa nije neuobičajeno da se srpski mafijaši skrivaju u Hrvatskoj, a hrvatski u Srbiji, čak i ako su nekad jedni protiv drugih ratovali.

Bratstvo i jedinstvo

Bratstvo i jedinstvo u tom kriminalnom bratstvu i jedinstvu zna se i podela poslova pa tako Hrvati uglavnom drže trgovinu oružjem i falsifikovanim dokumentima, Srbi i Crnogorci bave se drogom, dok su se Albanci s godinama pretvorili u najjaču mafijašku organizaciju na ovim prostorima. Europol i Interpol, pa čak i FBI, Albance svrstavaju među 10 najjačih svetskih mafija. Specijalizovani su za trgovanje drogom, trgovinu ljudima i prostituciju, a FBI smatra da su se razgranali zahvaljujući svojim vezama s italijanskom Cosa Nostrom i N’drangethom te da su s godinama postali i jači od njih. Ovih dana objavljeni su i podaci Europola iz kojih proizlazi da je albanska mafija u zadnjih 10 godina na crnom tržištu nekretnina samo u Srbiji oprala oko 1,5 milijardi evra, a da albanska mafija postaje ozbiljan igrač u globalnim okvirima, svedoči i podatak da su njihovi kriminalni poslovi bili glavna tema nedavnog Svetskog kongresa šefova policija koji se održao u Orlandu. Novac zarađen na trgovini narkoticima mafijaši ulažu u kupovinu nekretnina, a te nekretnine kupuju se na tuđa imena.

Novac se tako legalizuje, a profit se vraća kriminalcima koji ga ponovo koriste za finansiranje ilegalnih poslova. S obzirom na to da je albanska mafija organizovana po principu klanova koji su rodbinski povezani, policija u nju jako teško može da se infiltrira, a sve bitne probleme albanski mafijaši rešavaju između sebe po principu krvne osvete, a praksa je do sada pokazala i da ne vole javne obračune jer oni privlače pažnju policije, što nije dobro za posao. Za razliku od njih, srpski kriminalci, kao što se vidi po primeru Roganovića, ne libe se javnih razračunavanja, a osim po Srbiji, operišu i po Austriji, Nemačkoj te zemljama Skandinavije. I njima je primarni posao trgovina drogom, a smatra se da su njihovi stariji i sada mrtvi pripadnici stasali pod okriljem političke tajne policije, odnosno kolokvijalno Udbe.

Iako je nakon Đinđićeve likvidacije Srbija uhapsila gotovo 200 kriminalaca, a tamošnja policija precizno pobrojala 118 kriminalnih klanova, sve to nije pomoglo u zaustavljanju potoka krvi koji u pravilnim razmacima teku beogradskim ulicama. U tom spletu balkanskih kriminalnih organizacija Hrvati stoje malčice po strani jer policijske procene govore da u Hrvatskoj nema organizovane mafije, ali ima manjih kriminalnih klanova koji po potrebi uskaču u poslove svoje braće po kriminalu. Svim postjugoslavenskim mafijaškim organizacijama zajedničko je i to što često imaju i jaka politička zaleđa, a spregu kriminala i politike u pravilu je teško dokazati. I dok je to tako, teško je verovati da će bilo koja policija s ovih prostora biti spremna, sposobna i voljna da se razračunati se s mafijašima koji međusobno ratuju pretvarajući gradske ulice u prave ratne zone.

(Telegraf.rs/Vecernji.hr)