BRANIO OČEVU I SRPSKU ČAST: Sin Živojina Mišića dao je život za Dražu boreći se protiv Nemaca!

Draža mu je rekao: "Aleksandre, ti i ja ćemo podići treći ustanak. Učinićemo sve da narodu olakšamo ovo robovanje i da se mi, stari Solunci, ne obrukamo. Borićemo se do kraja.”

Obeležavajući sto godina od početka Prvog svetskog rata, prisetili smo se brojnih srpskih komandanata i vojskovođa koji su krojili našu istoriju i o kojima će i mnoge naredne generacije čitati i učiti.

Preporučujemo

Nakon priče o čuvenom srpskom vojvodi Živojimu Mišiću, predstavljamo vam priču o jednom sjajnom srpskom majoru, njegovom sinu, Aleksandru Mišiću.

Aleksandar Mišić je rođen u Beogradu, kao peto od šestoro dece Živojina i Lujze Mišić, devojačko Krikner.

Čim je napunio 18 godina napustio je porodični dom i bez znanaja roditelja otputovao u Rusiju. Domišljat i sposoban kakav je bio, uputio se prvo kod strica cara Nikolaja Nikolajevića, čija je žena bila crnogorska princeza, i izrazio želju da stupi u Vojnu akademiju. To mu je pošlo za rukom i nakon što je dobio preporuke stupa u akademiju u Vilnu.

Međutim, Aleksandar se 1912. se razboleo i posle preporuke lekara da mu tokom daljeg lečenja treba toplija klima odlučuje da se vrati u Srbiju koja se tada spremala za rat protiv Osmanskog carstva. Bez odobrenja oca on stupa kao oficir u Srpsku vojsku. Učestvovao je u brojnim bitkama u Balkanskim ratovima kao i Prvom svetskom ratu. Od 1928. do 1930. godine bio je vršilac dužnosti upravnika Vrnjačke Banje.

Nemačke, italijanske, mađarske i bugarske oružane snage napale su Kraljevinu Jugoslaviju bez objave rata, 6. aprila 1941. godine bombardujući Beograd.

Grupa oficira, podoficira i vojnika Jugoslovenske vojske, među kojima je generalštabni pukovnik Dragoljub Mihailović bio najstariji po činu, odbila je da prizna kapitulaciju i prebacila se sa planina Istočne Bosne, preko reke Drine u Zapadnu Srbiju, sa namerom da pruže otpor nemačkom okupatoru.

U noći između 10. i 11. maja 1941. godine sa jednim delom Gorskog odreda u kući vojvode Živojina Mišića u selu Struganik došli su generalštabni pukovnik Dragoljub Mihailović, major Miodrag Palošević i narednik Perović. Pukovnik Mihailović se sastao sa vojvodinim sinom, majorom Aleksandrom Mišićom, radi dogovora sa svojim starim prijateljem. Draža je, s vrata, rekao:

"Aleksandre, ti i ja ćemo podići treći ustanak. Učinićemo sve da narodu olakšamo ovo robovanje i da se mi, stari Solunci, ne obrukamo. Borićemo se do kraja.”

Draža, Gorski odred odmah šalje na Ravnu Goru, blagodareći savetima ratnog druga iz Prvog svetskog rat, majora Aleksandra Mišića. Slabe komunikacije u tom kraju osujećivale su eventualni brzi prodor nemačkih motorizovanih kolona, dok, s druge strane, oblast Ravne Gore ima veoma povoljan strateški položaj.

Pukovnik Mihailović je tokom stvaranja organizacije oficire planski raspoređivao po Srbiji. Majore Aleksandra Mišića i Ivana Fregla rasporedio je u Kolubarski srez, gde su bili zaduženi za stvaranje i jačanje organizacije pokreta otpora. Major Ivan Fregl je u jedinici pod komandom majora Aleksandra Mišića, postavljen za načelnika štaba.

Tokom ustanka, major Mišić se 23. oktobra 1941. godine nalazio u Valjevu, gde su se taj dan, vodile najkrvavije borbe na valjevskom frontu, u prisustvu pukovnika Mihailovića, majora Fregla i Zaharija Ostojića, kao i engleskog kapetana Bila Hadsona. Predsednik Vlade Milan Nedić pozvao je vođu ustanika pukovnika Dražu Mihailovića na sastanak u Beograd, ne bi li rešio „četničko pitanje“ i pacifikovao Srbiju. Pukovnik Mihailović, međutim, šalje majora Aleksandra Mišića, koji mu donosi Nedićevu ponudu da se mane gerile, dođe u Beograd i postane ministar rada u „Vladi nacionalnog spasa“.  Draža je ovu Nedićevu ponudu, koju je smatrao uvredom, energično odbacio.

Posle neuspešnog sastanka sa Titom u Brajićima i Hadsonovog dolaska koji ga je uverio da ima legitimitet od izbegličke vlade, Mihailović je odlučio da se obračuna sa partizanima. Dva četnička oficira za vezu si 28. oktobra stupili u vezu sa Nedićem, a sutradan sa nemačkim oficirom Jozefom Matlom, sa Mihailovićevom ponudom zajedničku borbu protiv partizana u zamenu za oružje.

Međutim, partizani su odbili četničke napade i ugrozili četničke položaje na Ravnoj gori. Zbog toga je Mihailović 3. novembra 1941. odložio sastanak sa nemačkim oficirima za 11. novembar. Na sastanku u selu Divcima, kom su prisutvovali Mihailović, Mišić i jedan zvaničnik Abvera, Mihailović je ponudio da obustavi aktivnosti u gradovima i duž glavnih saobraćajnica, ali nikakv sporazum nije postignut zbog nemačkog zahteva za kompletnom predajom četnika, i da nemačkog verovanja da će ih četnici verovatno napasti uprkos Mihailovićevoj ponudi.

Posle zauzimanja partizanskog Užica, Nemci su 3. decembra izdali naređenje za operaciju Mihailović, napad na njegove snage na Ravnoj gori. Mihailović se sklonio kod Mišića u Struganiku. Tu su opkoljeni, ali je Mihailović jedva uspeo da pobegne.

Nemci su zarobili Mišića i Fregla i kasnije ih streljali. Ukazom Jugoslovenske vlade u egzilu, od 14. januara 1942. godine, posthumno je odlikovan ordenom Karađorđeve zvezde IV stepena sa mačevima, zajedno sa generalštabnim majorom Ivanom Freglom.

OTKRIVAMO ISTINU: Junaci Ravne gore zverski ubijani, streljani, davljeni i mučeni! (FOTO)

(Telegraf.rs / Wikipedia.org)