Jedan banalni kuriozitet vezan za pobednike Mundijala: Prvak sveta nikada nije bila...
„Boginju“ su osvajale ekipe koje su se međusobno sporazumevale na portugalskom, španskom, nemačkom, italijanskom, engleskom i francuskom jeziku. Nikada prvak sveta nije bila zemlja van evropskog govornog područja
Evropa je centar sveta. Ova izjava će verovatno mnogima u Srbiji zasmetati, ali to je ne čini ništa manje istinitom. Za dobro planete ili za njeno zlo, vekovima svi veliki pokreti i tokovi koji menjaju civilizaciju kreću iz prostora koji se nalazi između Lisabona i Urala, Skandinavije i Sredozemlja, prostora u kome se nalazimo i mi Srbi, sa kojima bi se ostatak sveta rado menjao.
Evropa je i istorijski i geografski centar sveta, sa položajem koji je sličan onome koji Italija ima u Mediteranu, te stoga ne čudi ni to što je Rimska imperija pokorila Stari kontinent i obale Sredozemnog mora, niti što je Evropa bila pokorila svet prethodnih vekova.
S tim u vezi je i taj banalni kuriozitet o kojem je reč, koji je banalan zato što nam je svima ispred nosa, a mi ga ne registrujemo: Svetsko prvenstvo nikada nije osvojila zemlja van evropskog govornog područja.
„Boginju“ — kako se kolokvijalno nazivaju oba trofeja koja su se istorijski dodeljivala pobedniku Mundijala, iako je prava „boginja“ data Brazilu posle treće titule osvojene u Meksiku '70, nakon čega je uveden sadašnji trofej — su osvajale ekipe koje su se međusobno sporazumevale na portugalskom, španskom, nemačkom, italijanskom, engleskom i francuskom jeziku.
To ima smisla, jer je fudbal nastao u Engleskoj, proširio se potom po našem kontinentu a onda kao uragan pokorio Južnu Ameriku, odnosne zemlje koje su vekovima bile španske i portugalske kolonije, i gde su španski i portugalski jezici — maternji.
Portugalski jezik je „osvojio“ pet titula prvaka sveta, samo zahvaljujući Brazilu; Portugalija, u kojoj je taj jezik nastao, nikada nije osvojila Mundijal. Ali pet titula prvaka sveta ima i drugi jezik sa Iberijskog poluostrva, španski; po dva puta su tome doprineli Argentina i Urugvaj, a jednom Španija, pre osam godina; Španija sada ima realnu šansu da svoj jezik gurne na usamljeno prvo mesto, koje trenutno, kao što rekosmo, deli sa komšijskim.
Drugo mesto dele nemački i italijanski jezik, sa po četiri titule, koje su naravno osvajale samo Nemačka i Italija. Nemački jezik se koristi kao zvanični i u Austriji i Švajcarskoj, ali te zemlje nisu nikada bile niti imaju ikakvu realnu šansu da se u budućnosti dočepaju „boginje“. Italijanski je zvanični samo u Italiji, tako da su njegove mogućnosti više ograničene čak i od nemačkog. Konačno, engleski i francuski imaju po jednu titulu prvaka sveta, zahvaljujući Engleskoj i Francuskoj.
Ako to razdelimo na porodice indoevropskih jezika, videćemo da romanski jezici imaju ubedljivo najviše svetskih titula: pet portugalskih, pet španskih, četiri italijanske i jednu francusku, ukupno petnaest. Pet preostalih titula drže dva germanska jezika, nemački i engleski.
Ko će ove godine trijumfovati u finalnom meču koji će se 15. jula održati na stadionu „Lužnjiki“, ne znamo. Ali jedno znamo: govoriće evropskim jezikom, pa makar i ne bio iz Evrope. Ostali jednostavno nemaju šanse.
(Telegraf.rs)