Deo Atine u koji ćete se zaljubiti na prvi pogled: Duh ostrva Kiklada u srcu grčke prestonice

Niske kuće okrečene u belo, sa prepoznatljivim vratima i prozorima u plavoj boji, miris bugenvalije, glinene saksije uglavnom u nijansama plave boje i mačke koje se lenjo protežu na suncu, lako mogu učiniti da pomislite da ste na nekom od ostrva Kiklada, a ne u grčkoj prestonici

Piktoresni, ne tako prostran deo grčke prestonice, često biva zanemaren, iako ima mnogo toga da ponudi. Anafjotika se nalazi u samom srcu Atine i istovremeno nudi posetiocima mogućnost upoznaju pravu dušu prestonice.

Preporučujemo

Iako turisti radije posećuju boemsku četvrt Plaka, nalik beogradskoj Skadarliji, tek se manji broj njih odvaži da krene skrivenim puteljcima podno Akropolja.

Ne treba zaboraviti da u Anafjotici žive ljudi i da, iako te kuće deluju nenastanjeno, to zapravo nije slučaj. Pa čak i ako krenete u obilazak ovog dela grada, obratite pažnju na to. Mada tako ne izgleda, u tom delu Atine obitava oko 60 stanovnika, koji i dalje žive mirno u inače užurbanoj prestonici.

Kako je nastala Anfjotika?

U vreme kada je kralj Oton I bio na čelu Grčke, Atina je trebalo da postane prestonica tada već nezavisne Grčke. Kraljeva želja bila je ne samo da grad bude ovenčan modernijim ruhom, nego i da palata u kojoj je boravio bude renovirana. Zato je pozvao radnike sa omanjeg ostrva Anafi, koje pripada grupaciji Kiklada, budući da su slovili za najbolje zidare i tesare u zemlji.

Oni su se odazvali kraljevom pozivu i zajedno sa radnicima sa drugim radnicima, koji su takođe dolazili sa kikladskih ostrva, naselili područje ispod severnih padina Akropolja. U to vreme je još uvek na snazi bio turski zakon, koji je navodio da ako neko uspe da postavi temelje kuće u periodu između izlaska i zalaska sunca, automatski je postajao i vlasnik zemlje. Zato se su oni potrudili da to i učine, pa su polovinom 19. veka nikle i prve kuće na području današnje Anafjotike.

Izvesni ostrvljani, koji su se prezivali Damigos i Sigalas - jedan stolar, drugi građevinski radnik - bili su i prvi stanovnici ovog područja. Brzo posle njih, tu su počeli da pristižu i drugi radnici, koji su bili angažovani i na poslovima rekonstrukcije različitih građevina u grčkoj prestonici.

Nakon turskog genocida nad hrišćanskim stanovništvom na području Male Azije, tu se doseljavaju preživeli Grci i tako dolazi do promena u strukturi stanovništva Anafjotike. Zbog arheoloških istraživanja deo ovog naselja je uništen 1950. godine, a 20 godina kasnije država je počela da otkupljuje kuće.

Izgubljeni duh Atine oživljava Anafjotika

Nakon posete centru Atine ili Akropolju, obilazak Anafjotike je pravo otkrovenje. Danas je to četvrt u srcu grčke prestonice, gde se može videti klasična kikladska arhitektura.

Niske kuće okrečene u belo, sa prepoznatljivim vratima i prozorima u plavoj boji, miris bugenvalije, glinene saksije uglavnom u nijansama plave boje i mačke koje se lenjo protežu na suncu, lako mogu učiniti da pomislite da ste na nekom od ostrva Kiklada, a ne u grčkoj prestonici.

Danas tu postoji još samo 45 kuća, a ulice nose nazive Anafjotika 1, Anafjotika 2 i tako dalje.

Prolazi između kuća su uski i imaju mnoštvo stepenica - zato se pripremite na uspon, a kasnije i na silazak. Međutim, ono čime ćete biti nagrađeni ako krenete u upoznavanje Anafjotike, nema cenu. Pogled prema većem delu Atine je odavde očaravajući.

Osim kuća, ovde se nalaze i dve crkve. Jedna pripada Bratstvu Svetog Groba u Jerusalimu i izgrađena je početkom 17. veka. Crkva Agia Anargiri igra značajnu ulogu tokom vaskršnjih svetkovina, jer Blagodatni oganj prvo tu biva donešen iz Jerusalima.

Jedna od najznačajnijih crkava iz perioda vladavine Vizantije, Agios Nikolaos Ragavas, takođe se nalazi na području Anafjotike i izgrađena je tokom 11. veka.

(Telegraf.rs)