Imaginarni susret majke Pijade i sina Mihajla u duo drami "Pupin - Poslednji san"

Mihajlo Pupin, u dubokoj starosti, seća se svog života i postignuća – kao dečak, kao naučnik, kao patriota, kao imigrant, kao učesnik i svedok važnih istorijskih događaja…

PUPIN – POSLEDNjI SAN, duo drama koja će 8.juna 2023. početi svoj život u Muzeju nauke i tehnike u Skenderbegovoj ulici 51.

Prva repriza je 13.juna.

Autor teksta: Vjera Mujović

Reditelj: Miloš Pavlović

Mihajlo Pupin: Dušan Matejić

Pijada Pupin: Vjera Mujović

Kompozitor:Rade Radivojević

Kostimograf: Igor Todorović

Scenski govor: Ljiljana Mrkić Popović

Art dizajn: Una Pavlović

Video: Mina Cvetinović Pavkov

Animacija: Dragomir Nikolić

Fotografija: Milan Tvrdišić

Stručni saradnik: Aleksandra Ninković Tašić

PUPIN – POSLEDNjI SAN, predstavlja jedno moguće scensko viđenje Pupina, imaginarni susret majke Pijade i sina Mihajla. Majka sluša, teši, umiruje narodnim umotvorinama, psalmima, uspavljuje sina. Mihajlo Pupin, u dubokoj starosti, seća se svog života i postignuća – kao dečak, kao naučnik, kao patriota, kao imigrant, kao učesnik i svedok važnih istorijskih događaja…

Mihajlo Pupin, jedan od najvećih svetskih naučnika, proslavljao je, branio i pomagao Srbiju. Pupin je živeo u rasejanju, ali je čitavog života pomagao maticu, pomagao je Srbiju u vreme balkanskih ratova, za vreme i posle Velikog rata. Zahvaljujuću Pupinu i njegovom prijateljstvu sa američkim predsednikom Vudroom Vilsonom, 1918. godine se u Vašintonu prvi put zavijorila strana zastava, i to – srpska. Pupin je pomogao školovanje brojne dece, učestvovao je na Pariskoj mirovnoj konferenciji i dao ogroman doprinos u njenom radu, a, opet, za dobrobit Srbije. Potekao je iz Idvora, i preko Pančeva i Praga, stigao do Amerike, studija na Kolumbija univerzitetu, usavršavanja u Engleskoj i Škotskoj, doktorata u Berlinu, da bi se vratio na Kolumbiju – kao profesor. Nikada nije propustio priliku da pomene odakle je potekao i da nađe načina da pomaže Srbiju i pronosi njenu slavu. Osnovao je nekoliko fondova u cilju slanja i organizovanja pomoći Srbiji. Prijateljevao je sa najvažnijim svetskim naučnicima i američkim državnicima, ali je uvek mislio na reči svoje majke, duboko verujuće, religiozne žene koja je shvatala važnost učenja i nauke. To je jedna od retkih majki koja je terala svog sina od sebe, u svet, da bi se došlo do višeg i većeg cilja – znanja i napretka. I u poznim godinama, kada je teško hodao, govorio je da mora da ustane kada pomene svoju majku.

Za ovu scensku igru o odnosu majke i sina, o odnosu prema znanju i učenju, o jeziku, o nauci, o rasejanju, tuđini, imigraciji, patrotizmu, naciji i identitetu, korišćeni su tekstovi iz Pupinove autobiografije za koju je naučnik nagrađen i Pulicerovom nagradom, srpska narodna književnost koju je sakupio Vuk St. Karadžić, Novi Zavet, poslovice...

U toku predstave koristiće se i mobilni telefoni u živom prenosu koji daju mogućnost gledaocima da samu predstavu, tokom njene izvedbe, prate i iz drugih vizura. Na ovaj način novi mediji i komuniciranje putem njih, sibolički predstavljaju dostignuća u telekomunikacijama za koje je Pupin dao neke od najznačajnih patenata.

(Telegraf.rs)