Pekić opisao idealno rđavu državu: "Ona u kojoj zemlja pripada onima koji na njoj gladuju..."

"Idealna država nije ona koja se poziva na nebo kad joj ne ide dobro, a na sebe kad joj pođe bolje"

Borislav Pekić bio je jedan od najvažnijih srpskih pisaca 20. veka. Iako je prvi roman objavio tek u 35. godini, Borislav Pekić ostao je zapamćen po romanu „Zlatno runo“ koji se često poredi sa najznačajnijim delima svetske književnosti.

Preporučujemo

Rođen je 1930. u Podgorici. Književnu karijeru počeo je radom na filmu, a tek sa 35 godina objavio je svoj prvi roman, „Vreme čuda“, koji dobija najbolje kritike, biva pretočen u film i preveden na 6 jezika. Za svoj drugi roman  „Hodočašće Arsenija Njegovana“ dobio je NIN-ovu nagradu, ali i silne neprijatnosti od strane države, jer je u njemu pisao o studentskim demonstracijama iz 1968. godine.

Borislav Pekić nastavlja život i rad u Londonu, gde provodi narednih dvadeset godina i gde njegova umetnost doživljava pravi procvat. Kasnije je više vremena provodio u Beogradu, baveći se politikom. Preminuo je 1992. godine u Londonu.

Ovako je Borislav Pekić okarakterisao idealno rđavu državu:

,,Кoja je država dobra – ne znam. Ali je sasvim sigurno da nije:

država u kojoj ste najbezbedniji ako ste u zatvoru;

država čija je budućnost večita, a prošlost traje samo koliko i ona;

država u kojoj snaga caruje, a um valja klade;

država u kojoj ste prinuđeni drugima da kopate jame da sami u njih ne biste upali;

država u kojoj se jednakost sastoji u bedi, a sloboda u nejednakosti;

država čiji su građani taoci njene vlade;

država u kojoj ste srećni ako ste živi;

država u kojoj svako zna šta treba da uradi ali ne zna zašto;

država kojoj nije dosta što je podnosite, već zahteva da to činite sa oduševljenjem;

država koja se poziva na nebo kad joj ne ide dobro, a na sebe kad joj pođe bolje;

država u kojoj je sve što se čini neizbežno, a sve što je neizbežno nikad se ne događa;

država čije se vođe prenose na rukama, a njihova vlast ispod ruke;

država u kojoj su sredstva za proizvodnju u privatnim rukama, ona u kojoj su u državnim rukama, a naročito ona u kojoj sredstva za proizvodnju nisu u ničijim rukama;

država u kojoj mesto očevine nasleđujete strah;

država u kojoj je jedina pouzdana rubrika u novinama – čitulja;

država u kojoj zemlja pripada onima koji na njoj gladuju;

država u kojoj mašine zamenjuju radnike, a radnici mašine;

država čiji vas vojnici uče geografiji suseda;

država u kojoj lakše menjate pol nego prošlost;

država u kojoj je građanin odgovoran za svoje pretke, ali ne odgovara za svoje potomke;

država u kojoj određivanje slobode počinje njenim ograničenjima;

država u kojoj zakoni ne prethode prestupima, već ih slede;

država u kojoj je ćutanje najrašireniji oblik javnog mišljenja, a obožavanje najrašireniji vid javnog delovanja;

država u kojoj se vi i onaj koji vas progoni borite za iste ideale, samo je pitanje ko će prvi opaliti;

država u kojoj se ljudi ne sahranjuju samo na grobljima;

država čiju himnu slušate kao sopstveno opelo."

Borislav Pekić je svoj spomenik dobio tek 2016. godine u Beogradu. Genijalni srpski pisac sada nas posmatra s Cvetnog trga.

(Telegraf.rs)