Izložba „Prostiranja“ Lene Jovanović u Galeriji Doma omladine Beograd

Izložba „Prostiranja“ umetnice Lene Jovanović u Galeriji Doma omladine Beograda kroz skulpuralne forme i prostorne instalacije istražuje suptilnu granicu između materijalnog i nematerijalnog. Autorka nastoji da, na sebi svojstven način, predstavi i dočara stvari iz domena osetnog i onog na relaciji doživljenog i percipiranog.

Kao što i sam naziv izložbe govori, na izložbi se materijalne forme šire u prostoru otkrivajući druge dimenzije onoga što se doživljava kao trag i odjek. Radovi Lene Jovanović na jedan inovativan način govore o svetu umetnosti i našim unutrašnjim mestima kao prostorima susreta, preklapanja, promišljanja, preispitivanja, putovanja, spoznaje i večnog učenja.

Preporučujemo

Izložba “Prostiranja“ suptilno istražuje granicu između materijalnog i nematerijalnog, između onoga što je čvrsto prisutno i onoga što ostaje neuhvatljivo, ali duboko osećajno. Kroz spoj skulpturalnih formi, zvučnih elemenata i prostornih instalacija, gradi se ambijent u kojem se senke, odrazi i vibracije izdižu kao nosioci značenja, prevazilazeći fizičko i uvodeći nas u slojeviti svet utisaka. Naslov izložbe, naizgled jednostavan, otkriva dvostruku prirodu: prostiranja sugerišu širenje materijalnih formi u prostoru, ali istovremeno otkrivaju nematerijalne dimenzije – otiske, tragove i odjeke onoga što je fizički prisutno i onoga što se doživljava kao trag, odraz ili utisak. U ovom kontekstu, senke nisu tek propratni fenomeni, već tihi svedoci i pratioci materijalnog, nosioci emotivnih i misaonih impulsa. One otvaraju prostor za istraživanje prisutnosti koje nisu neposredno opipljive, ali koje oblikuju našu percepciju.

Stub koji dominira prostorom nosi jednostavan linijski crtež, nasumično ritmizovan, gotovo asketski u svojoj formi. Ove linije, poput vibracija, upućuju na trajanje – ne u materijalnom smislu, već u onom simboličkom. Stub je lišen svoje arhitektonske funkcije i postaje nosilac značenja – poput fragmenta arheološkog artefakta, on poziva na promišljanje o vremenu koje protiče, ali i o bezvremenim vrednostima koje odolevaju promenama. Njegova vertikalnost, iscrprljujuća u ponavljanju linija, kroz svoju dekorativnost akumulira prepoznate odnose, pretvorene u univerzalni simbol trajanja.

Ogoljeni mehanizmi satova, sa kazaljkama koje se pomeraju unazad, unose element repetitivnog zvuka – ne kao haotične kakofonije, već kao umirujućeg podsećanja na cikličnost vremena. Ovaj paradoksalni ritam umiruje dok istovremeno destabilizuje naš osećaj za tok vremena, pretvarajući ga iz linearnog u spiralni fenomen. Zvuk otkucaja stvara senzaciju prolaznosti, ali i stalnosti – podsećajući nas da iako vreme prolazi, određene vrednosti ostaju van njegovog domašaja.

“Niti”, koje se pružaju horizontalno kroz prostor, u svojoj suštini su krhke, gotovo nevidljive na belim zidovima, ali svojim senkama ocrtavaju neuhvatljive zapise – poput utonulih, neizgovorenih zvučnih zapisa koji vibriraju između prisutnog i odsutnog. One postaju metafora za ono što ostaje nezabeleženo, ali duboko proživljeno.

“Na prvi pogled” uvodi motiv prozora – iluzornog pogleda na pejzaž koji ostaje nedostižan. Prozorska kvaka, koja kao da poziva na interakciju, podseća nas na nemogućnost da u potpunosti premostimo postojeće membrane u materijalnom svetu, dok idejno otvara mogućnost uranjanja u prirodu stvari. Reljef, koji simulira pogled kroz prozor, istovremeno je prizor i prepreka, metafora za granice percepcije i težnju da se sagledaju raznoliki aspekti stvarnosti.

Ova izložba je prikaz sveta u kojem objekti nisu samo fizičke prisutnosti, već nosioci značenja koja izranjaju iz njihovih senki i tragova. “Prostiranja“ nas podsećaju da granica između materijalnog i nematerijalnog nije čvrsta već propustljiva i fluidna– ona je mesto susreta, preklapanja i preispitivanja, gde se nevidljivi otisci o stvarnosti pretaču u trajne impresije.

(Telegraf.rs)