Od Konaka kneginje Ljubice do Muzeja Iva Andrića i Paje Jovanovića: "Noć legata" u petak, 1. jula

Muzej grada Beograda otvoriće svoja vrata i omogućiti posetiocima šetnju kroz legate Iva Andrića, Paje Jovanovića i Konaka kneginje Ljubice

Preporučujemo

U okviru pratećeg programa Beogradskog letnjeg festivala, u petak 1. jula od 20 do 24 časa biće organizovana "Noć legata". Muzej grada Beograda otvoriće svoja vrata i omogućiti posetiocima šetnju kroz legate Iva Andrića, Paje Jovanovića i Konaka kneginje Ljubice.

Centralno mesto okupljanja je Konak kneginje Ljubice gde će biti izveden koncert Beogradskog gudačkog kvarteta.

Konak kneginje Ljubice (lokacija / Kneza Sime Markovića 8, Beograd)

Konak kneginje Ljubice, centralno mesto okuplajnja u Noći legata.

Najstariji dvor na teritoriji naše prestonoce, spomenik kulture u najvišoj kategoriji zaštite.

Palata iz sredine 19 veka, dom naše princeze, kneginje Ljubice, mesto svedočanstva nekih davnih, potpuno različitih vremena, mesto sagrađeno kao ženski dvor, mesto u kome su žene živele potpuno drugačije nego danas, a opet mesto u kome su se donosile važne odluke i u kome se čuvao trezor tadašnje države.

Konak kneginje Ljubice je jedna od malog broja sačuvanih zgrada iz vremena prve vladavine kneza Miloša Obrenovića. Konak kneginje Ljubice je sagrađen 1830. godine. Zamišljen je da bude reprezentativni dvor srpske vladajuće dinastije Obrenović. Svoju primarnu namenu Konak je ostvario tokom prve vladavine kneza Mihaila (1839–1842), kada je služio kao njegova rezidencija.

Nakon proterivanja Obrenovića iz Srbije (1842) zgradu su u narednih sto trideset godina koristile i prema svojim potrebama uređivale različite državne institucije. Sedamdesetih godina 20. veka uprava grada Beograda odlučila je da zgrada Konaka, u skladu sa svojim istorijskim, umetničkim i spomeničkim nasleđem, dobije novu namenu i postane muzej. Posle sanacije i rekonstrukcije zgrada je 1980. ušla u sastav Muzeja grada Beograda, a u septembru iste godine otvorena je stalna muzejska postavka „Enterijeri beogradskih kuća 19. veka“.

Spomen-muzej Iva Andrića (lokacija / Andrićev venac 8/I, Beograd)

Otvoren 1976, u stanu na Andrićevom vencu 8, u kome je pisac, sa suprugom Milicom Babić, živeo od 1958. godine. Sačuvani su autentični raspored i izgled ulaznog hola, salona i Andrićeve radne sobe. U preostalom adaptiranom prostoru otvorena je stalna postavka, koja hronološki prati život i stvaralaštvo laureata Nobelove nagrade. Zastupljen je originalan muzejski materijal iz Legata Ive Andrića, fotografije, dokumenta, umetnički i lični predmeti, knjige i časopisi, odlikovanja.

IVO ANDRIĆ

Ivo Andrić (Travnik, 1892 – Beograd, 1975) jedan je od najznačajnijih pisaca sa jugoslovenskih prostora. Rođen je u Travniku, odrastao u Višegradu, škole pohađao u Sarajevu, Zagrebu, Beču, Krakovu, tamnovao u austrougarskim zatvorima kao pripadnik organizacije Mlada Bosna. Godine 1919. postaje građanin Beograda i stupa u diplomatsku službu, u kojoj ostaje sve do izbijanja Drugog svetskog rata. U međuvremenu, 1924. godine, doktorirao je na Univerzitetu u Gracu, sa temom iz oblasti filozofskih nauka. Autor je nekoliko značajnih romana, više dela pripovedačke proze i lirsko-filozofske poezije, eseja i kritika. Godine 1961. dobija Nobelovu nagradu za književnost. Svoje najznačajnije romane (Na Drini ćuprija, Gospođica i Travnička hronika) napisao je u Beogradu, tokom okupacije 1941–1945.

Muzej Paje Jovanovića (lokacija / Kralja Milana 21/IV sprat, Beograd)

Poklon našeg najvećeg slikara 19.veka Muzeju grada Beograda, nepocenjivo umetničko, ali i istorijsko blago.

Rekonstruisani bečki atelje velikana srpske likovne umetnosti i jedinog umetnika sa ovih prostora čije slike dostižu vrtoglave cene na aukcijama u najvećim aukcijskim kućama Evrope.

Celokupan Legat sa više od 800 predmeta predat je 1952. na čuvanje Muzeju grada Beograda kojem je po umetnikovoj želji posle njegove smrti, 30. novembra 1957. u Beču, predata i posmrtna urna. Kao što je želeo, urna sa posmrtnim ostacima preneta je i položena da večno počiva u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu, a istoga dana Muzej grada Beograda je ispunio i drugu želju legatora i 11. juna 1970. je otvoren Muzej Paje Jovanovića.

Legat je 1972. dopunjen poklonom umetnikove supruge Hermine-Muni Dauber, koja je Muzeju grada Beograda ostavila 11 umetnikovih slika iz privatne kolekcije i više komada stilskog nameštaja.

PAJA JOVANOVIĆ

Slikar Paja Jovanović (Vršac, 1859 – Beč, 1957) rođen je u porodici Stevana i Ernestine Jovanović. Godine 1875. došao je sa ocem u Beč, gde se 1877. upisao na prestižnu Akademiju likovnih umetnosti. Po završetku studija mnogo je putovao i radio za galeriste Pariza i Londona, a od 1895. živeo je u Beču. Za redovnog člana Srpske kraljevske akademije u Beogradu izabran je 1888. godine.

U svojoj dugoj umetničkoj karijeri ostvario je izuzetna dela: istorijske kompozicije (Seoba Srba, Proglašenje Dušanovog zakonika), žanr scene (Kićenje neveste, Borba petlova, Mačevanje) i veliki broj portreta poznatih ličnosti (Mihailo Pupin, kralj Aleksandar i kraljica Marija Karađorđević). Ogledao se i u crkvenom slikarstvu izvodeći ikonostase u crkvama u Dolovu i Novom Sadu.

(Telegraf.rs/izvor: belef.rs)